Антуан-Жан Гро (франц. Antoine-Jean Gros; 16 сакавіка 1771, Парыж — 26 чэрвеня 1835, Мёдон) — французскі мастак-акадэміст, які набыў вядомасць выявамі перамог напалеонаўскай арміі і ўнёс, такім чынам, прыкметны ўклад у фарміраванне гераічнага міфа аб Напалеоне.
Антуан-Жан Гро нарадзіўся 16 сакавіка 1771 года ў Парыжы. У 1785 годзе, ва ўзросце 14 гадоў Гро паступае ў навучанне да Жака-Луі Давіда, які аказаў значны ўплыў на мастацкае развіццё Гро. У 1787 годзе будучы майстар пачынае вучнем у школе пры Акадэміі мастацтваў у Парыжы. У 1793 годзе ён бяжыць пры дапамозе Давіда ад нарастаючай хвалі рэвалюцыйнага тэрору праз Геную ў Фларэнцыю.
У Італіі ён робіць замалёўкі са знакамітых шэдэўраў у музеях, знаёміцца з паэтам Альф’еры, мастаком Франсуа-Ксаўе Фабрам і графіняй Олбані. У 1794 годзе вяртаецца ў Геную, дзе знаёміцца з жонкай Напалеона, Жазефінай дэ Багарнэ. Напалеон прымае мастака да сябе на службу і дае яму замовы.
У 1802 годзе атрымлівае за карціну «Бітва пры Назарэце» нацыянальную прэмію жывапісу. У 1804 годзе выстаўляе ў Салоне за гэты год палатно «Напалеон каля хворых чумой у Яфе», якое мела трыўмфальны поспех. У 1808 годзе прызначаецца партрэтыстам імператарскай сям’і (за працу «Напалеон на поле бітвы ў Прэйсіш-Эйлаў»). Пры наведванні Парыжскага салона імператар, завяршыўшы цырымонію ўзнагароджання, зняў з сябе ордэн Ганаровага легіёна і прымацаваў яго на грудзі жывапісца. У 1811 годзе атрымлівае дзяржаўную замову на роспіс у інтэр’еры Пантэона (скончана ў 1824 годзе).
Пасля звяржэння Напалеона і ўцёкаў Давіда з Францыі яго месца на чале студыі заняў Гро. Сярод яго вядомых вучняў — Луі-Фелікс Ам’ель, Жан Альфонс Роэн.
У гады Рэстаўрацыі працаваў выключна ў акадэмічным стылі. Стыль позніх прац сухаваты, ім бракуе яркага рамантызму імперскай эпохі. Найбольшым поспехам у гэты час карысталіся яго партрэты. Пасля 1830 года засяроджваецца на міфалагічных сюжэтах.