Падольскае ваяводства[а 1] — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў Каралеўстве Польскім (з 1569 года — у Рэчы Паспалітай). Адміністрацыйны цэнтр — горад Камянец-Падольскі.
Гродавым старостам быў камянецкі староста, якому падпарадкоўваўся і Ляцічаўскі замак. Сядзіба пасольскага і дэпутацкага сойміка знаходзілася ў Камянцы-Падольскім.
У сувязі з акупацыяй Падолля туркамі пасля Бучацкай дамовы, у 1672—1676 гадах сеймікі праводзіліся ў Галічы, а ў 1677—1698 гадах у Львове.
Межы ваяводства прасціраліся ад ракі Стрыпы да Валачыска да Янушполя, з усходу — рака Мурахва. Паўднёвую мяжу ад Малдовы складаў Днестр, а заходнюю ад Пакуцця — рэкі Днестр і Стрыпа.
Ваяводства падзялялася на тры паветы: Камянецкі, Ляцічаўскі, Чырвонагродскі. Мела трох сенатараў у Сенаце Рэчы Паспалітай.
Герб — залатое сонца на белым полі.
Пасля 1793 года ваяводства ператворана ў Падольскую губерню Расійскай імперыі.