Міф (грэч.: μυθοζ) — сакральнае апавяданне, змест якога ўвасоблены ў пэўным вобразе (міфалагічны вобраз), і мае сімвалічны характар.
Міфы былі вядомыя яшчэ ў Старажытнай Грэцыі, дзе так называлі сказы пра багоў і герояў. Сучаснай навукай рысы апавядальнасці (наратыўнасці) формы, сакральнасці зместу і сімвалічнасці вобразаў прызнаюцца ўніверсальнымі для міфаў, але наогул, існавала і існуе вялікая колькасць разнастайных падыходаў да вывучэння міфаў, і, адпаведна, вялікая колькасць канцэпцый міфа. Навуковым вывучэннем міфаў з XIX—XX ст. займаецца міфалогія.
Міфалогія — форма свядомасці, асаблівы працэс мыслення, які захаваўся з архаічных часоў; знаходзіць выяўленне не толькі ў мастацтве, але і ў палітыцы, ідэалогіі, рэкламе.
У цэлым для міфа, які існуе ў наратыўнай форме, характэрна:[1]
Міфы — сюжэты, што выяўляюць розныя аспекты чалавечай самасвядомасці, а сюжэтнасць мае непасрэднае дачыненне да мастацкай слоўнай творчасці, шмат якіх жанраў фальклору і мастацкай літаратуры.
Тыпы мастацкай міфалагізацыі наступныя:[2]