У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Мартынюк.
Мікола Іванавіч Мартынюк (укр.: Микола Іванович Мартинюк) (нар. (14 сакавіка 1971, УССР, Ровенская вобласць, Здалбуніўскі раён, в. Залібіўка)[1] — пісьменнік, літаратурны крытык, перакладчык, журналіст, вучоны, педагог, выдавец.
Лаўрэат Міжнароднай літаратурнай прэміі імя Мікалая Гогаля («Трыумф») (2007), Міжнароднай літаратурнай прэміі імя Рыгора Скаварады «Сад Боскіх песень» (2016), Прэміі імя Якава Гальчэўскага «За падзвіжніцтва ў стварэнні дзяржавы» (2017), Прэміі імя Галшкі Гулевічыўны «За выданне на ўкраінскай мове серыі кніг замежных аўтараў» (2020), літаратурна-мастацкай прэміі імя Агатангела Крымскага (2021), Усеўкраінскай прэміі імя Міхаіла Кацюбінскага (2022), дыпламант Міжнароднага конкурсу раманаў і кінасцэнарыяў «Каранацыя слова» (2012) і інш..
Кандыдат філалагічных навук, дацэнт. Аўтар больш за 50 навуковых і публіцыстычных (літаратурна-крытычных) прац[2].
Член Нацыянальнага саюза журналістаў Украіны са студзеня 2000 г. і Нацыянальнага саюза пісьменнікаў Украіны з 15 кастрычніка 2014 г. намеснік старшыні валынскай абласной арганізацыі НСПУ з 23 лютага 2018 г.. Заснавальнік і дырэктар ПВД «Твердиня» (з 2004 г.).
На працягу 1986—1990 гг. вучыўся ў Луцкім педагагічным вучылішчы імя Яраслава Галана (цяпер — Луцкі педагагічны каледж). У 1990 годзе паступіў у Луцкі дзяржаўны педагагічны інстытут імя Лесі Украінкі (з 1993 г. — Валынскі дзяржаўны універсітэт (ВДУ) імя Лесі Украінкі) на факультэт украіністыкі, які скончыў у 1995 годзе[1].
На працягу 1995—1998 гг. вучыўся ў аспірантуры пры ВДУ імя Лесі Украінкі. Навучанне ў ВНУ і аспірантуры сумяшчаў з журналісцкай практыкай[2].
1991—1993 гг. працаваў у рэдакцыі газеты «Педагог» Луцкага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя Лесі Украінкі. 1993—1996 гг. — на пасадах рэдактара і сурэдактара часопіса «Альма-матэр» ВДУ імя Лесі Украінкі, а таксама-дыктарам Луцкай гарадской рэдакцыі радыёвяшчання (1995—1996). 1995—1998 гг. — аўтар пазнавальна-інфармацыйнай перадачы «Книгозбірня» на радыёстанцыі «Луцк» і Валынскім радыё, з 2003 года — пазнавальна-літаратурнай праграмы «Фаліянт», з 2004 года — літаратурна-мастацкай праграмы «Бібліятэка „Фаліянта“», 2006 года — тэматычнай радыёпраграмы «Літаратурная студыя „Досвітні огні“», 2007 года — «З кніжнай скрыні выдавецтва „Твердиня“» на Валынскім радыё. 1998—1999 гг. загадваў музеем Лесі Украінкі пры ВДУ[1].
З кастрычніка 1999 г. працаваў выкладчыкам кафедры ўкраінскай і замежнай філалогіі, рэарганізаванай у 2000 г. у кафедру журналістыкі, затым да чэрвеня 2013 г. уключна — дацэнтам кафедры журналістыкі ЧВУЗ «Луцкі гуманітарны універсітэт» (да 2004 г. — Вышэйшая школа «Луцкі гуманітарны універсітэт»). З красавіка 2000 г. да жніўня 2008 г. загадваў гэтай кафедрай. З лістапада 2008 г. па жнівень 2011 г. — дацэнт кафедры ўкраінскай літаратуры Валынскага нацыянальнага універсітэта імя Лесі Украінкі[2].
З лістапада 2011 г. — выкладчык цыклавой камісіі славесных дысцыплін Луцкага педагагічнага каледжа. Чытае курсы «Украінская літаратура», «Літаратура роднага краю», «Дзіцячая літаратура». З верасня 2013 г. — загадчык кафедры славесных дысцыплін, а са студзеня 2021 г. — загадчык кафедры філалогіі Луцкага педагагічнага каледжа. У красавіку 2019 г. як педагог-практык паўторна атэставаны па кваліфікацыйнай катэгорыі «спецыяліст вышэйшай катэгорыі» з прысваеннем педагагічнага звання «выкладчык-метадыст». Выкладаў рэдактарское майстэрства, кіраваў навуковымі працамі і вытворчай практыкай у Інстытуце філалогіі і журналістыкі Усходнееўрапейскага нацыянальнага універсітэта імя Лесі Украінкі[1].
З кастрычніка 2004 г. — заснавальнік і дырэктар ЧП «Паліграфічна-выдавецкі дом „Твердиня“»[2].
Пазаштатны літаратурны рэдактар выдавецтва «Клуб сямейнага вольнага часу» (2016—2019).
У красавіку 2000 г.у Інстытуце літаратуры імя Тараса Шаўчэнкі НАН Украіны абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «Своеасаблівасць мастацкага ўвасаблення нацыянальнай ідэі ў творчасці Уладзіміра Самійленкі». Вучонае званне дацэнта прысвоена ў студзені 2011 г.[1].
Член Нацыянальнага саюза журналістаў Украіны (2000) (старшыня пярвічнай журналісцкай суполкі Валынскага нацыянальнага універсітэта імя Лесі Украінкі). Член Валынскага Акадэмічнага Дома (Акадэміі навук вышэйшай адукацыі Украіны) — з часу яго заснавання ў сакавіку 1995 года[2].
З красавіка 2011 года — член Міжнароднага грамадскага аб’яднання «Валынскае братэрства». Член журы Валынскага абласнога літаратурна-мастацкага конкурсу «Непаўторнасць» (2004—2021), ганаровы член журы Міжнароднага конкурсу раманаў, п’ес, кінасцэнарыяў і песеннай лірыкі пра каханне «Каранацыя слова» у намінацыі «Раманы» (2011—2019). Таксама папалельна з тым з’яўляецца экспертам Усеўкраінскага конкурсу раманаў, п’ес, кінасцэнарыяў і песеннай лірыкі пра каханне «Каранацыя слова» ў той жа намінацыі (2013)[1].
Удзельнік у складзе Валынскай дэлегацыі VII (2014), VIII (2017) і Х (2018) чарговых і пазачарговых з’ездаў пісьменнікаў Украіны. Пастаянны ўдзельнік міжнародных і рэгіянальных кніжных кірмашоў і форумаў, удзельнік, ініцыятар і арганізатар многіх літаратурна-мастацкіх і навуковых уяўленняў (творчых сустрэч, прэзентацый, фестываляў, круглых сталоў, канферэнцый, семінараў), 2007—2011 і 2019 гадоў — член экспертнага савета па пытаннях выдавецкай справы Валынскай абласной дзяржаўнай адміністрацыі[1][2].
Перакладае на ўкраінскую мову беларускіх аўтараў: Эдуарда Акуліна, Рыгора Барадуліна, Янку Купалу, Леаніда Дранько-Майсюка, Міколу Кандратава, Мечыслава Курыловіча, Сержа Мінскевіча, Уладзіміра Някляева, Людмілу Рублеўскую, Сяргея Сыса, Міхася Скоблу, Аксану Спрынчан, Усевалада Сцебураку, Максіма Танка, Віктара Шніпа і інш..
Жонка — Ларыса Пятроўна Мартынюк — педагог Луцкай спецыялізаванай школы І—III ступеняў № 1 Луцкага гарадскога савета Валынскай вобласці, літаратурны рэдактар газеты «Веснік+К».
Дачка — Ірына Мартынюк — філолаг, практычны псіхолаг, візажыст, фотамадэль.
Творчасць прадстаўлена ва ўсеўкраінскім выданні «Сучасна література рідного краю: посібник серії „Шкільна бібліотека“ для 5—7 класів закладів загальної середньої освіти» (2020). Працуе над укладаннем новага біябібліяграфічна-хрэстаматыйнага праекта «Літаратурная карта Валыні».