Мікола Засім, Мікала́й Арцё́мавіч За́сім (19 лістапада 1908, в. Шані, цяпер Пружанскі раён — 19 ліпеня 1957) — беларускі паэт.
Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Працаваў па найме на Пружанскім лесапільным заводзе. У 1924 уступіў у падпольную камсамольскую арганізацыю, затым у КПЗБ. За ўдзел у рэвалюцыйным руху польскія ўлады яго не раз арыштоўвалі. У 1925 зняволены ў Пружанскую турму. Пасля ўз’яднання Заходняй Беларусі з БССР (1939) абраны старшынёй Шанеўскага сельсавета. Падчас Вялікай Айчыннай вайны — партызан, інструктар Брэсцкага абласнога антыфашысцкага камітэта. У 1944—1946 — загадчык аддзела Пружанскага райвыканкама. Член Саюза пісьменнікаў СССР (з 1945). Пасля заканчэння Рэспубліканскай партыйнай школы пры ЦК КПБ (1948) працаваў у брэсцкай абласной газеце «Заря» (1948—1957), затым — у раённай газеце «Заря над Бугом». Кіраваў абласным літаб’яднаннем.
Пахаваны ў Брэсце на Трышынскіх могілках[1].
Дэбютаваў вершамі ў 1928 (часопісы «Маланка», «Літаратурная старонка», «Асва», газеты «Наша воля», «Наша праца», у Айчынную вайну — у падпольных газетах «Заря», «За Родину»). Аўтар зборнікаў паэзіі «Ад шчырага сэрца» (1947), «Вершы» (1954), «Выбранае» (1960), «Вершы» (1973), «А за намі Белавежа» (вершы і паэма, 1984).
Узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі і медалямі.
Мікола Засім на Вікісховішчы |