Аляма Мухамад Ікбал (урду: علامه محمد اقبال, англ.: Allama Muhammad Iqbal; 9 лістапада 1877-21 красавіка 1938) — паэт, філосаф і грамадскі дзеяч Брытанскай Індыі, ключавая фігура ў літаратуры урду і мысліцель, які лічыцца духоўным бацькам Пакістана, прадвеснікам стварэння гэтай краіны. Яго працы напісаны на урду, персідскай і англійскай мовах.
Ікбал нарадзіўся 9 лістапада 1877 года ў Сіялкоце, у сям’і краўца, вядомага сваёй набожнасцю. Пачатковую адукацыю атрымаў у родным горадзе. У 1892 годзе ажаніўся з Карым-Бібі, дачкой гуджарацкага доктара.
У 1895 годзе Ікбал паступіў ва ўрадавы каледж у Лахоры, дзе пачаў вывучаць філасофію, арабскую і англійскую літаратуру; сярод яго настаўнікаў быў арыенталіст Томас Уокер Арнальд, параіў яму наведаць Еўропу для пашырэння светапогляду. У 1899 годзе атрымаў ступень магістра. Затым працягнуў адукацыю ў Англіі і Германіі. Вывучаў філасофію, а таксама юрыспрудэнцыю, літаратуру і арабскую мову. З 1908 года — прафесар філасофіі.
Выступаў у друку з канца 1890-х гг. Пісаў вершы на урду, панджабі і персідскай мове. З асобнай кнігай паэзіі дэбютаваў ў 1915 годзе («Сакрэты свайго Я»).
У 1922 годзе пасвечаны каралём Георгам V у рыцары. У 1930 годзе Ікбал ў якасці ганаровага старшыні сесіі Мусульманскай лігі выступіў за стварэнне мусульманскай дзяржавы ў складзе незалежнай індыйскай федэрацыі.
Ікбал памёр 21 красавіка 1938 гады ў Лахоры. У 1953 годзе было заснавана «Таварыства Ікбала» («Базм-е-Ікбал»).