«Ліздзейка з дачкой на руінах храма Перуна» (польск.: Lizdejko na gruzach świątyni Peruna) — карціна Казіміра Альхімовіча, напісаная ў 1876 годзе. Створана паводле гістарычнай аповесці «Паята, дачка Ліздзейкі» (польск.: Pojata, córka Lezdejki), якая была напісана Феліксам Бернатовічам(польск.) бел. у 1826 г., але не мела такога шырокага грамадскага рэзанансу, як жывапісны твор. Палатно ўпершыню было выстаўлена ў 1876 годзе ў парыжскім салоне і мела вялікі поспех[1].
У аснову карціны была пакладзена легенда пра час, калі Ягайла пачаў сілай уводзіць хрысціянства на землях Літвы, знішчаючы язычніцкія ахвярнікі. На палатне паказаны самы складаны момант у жыцці вярхоўнага жраца Ліздзейкі — руйнавання храма Перуна. У цэнтры кампазіцыі постаць мудрага і велічнага старца ў доўгім адзенні, якая ўспрымаецца як сімвал болю, роспачы. Прыгажуня-дачка ўвасабляе светлыя пачаткі жыцця і надзеі. Іх чыстыя гарманічныя вобразы складаюць рамантычныя кантраст з руінамі храма, таемна-змрочным свяшчэнным дубовым гаем навокал[1].
К. Альхімовіч у сваім палатне ўздымаецца ды шырокага мастацкага абагульнення, паказваючы не толькі асабістую трагедыю чалавека, але пераломныя змены ў жыцці цэлага народа[1].