Канстанцін Георгіевіч Паустоўскі (руск.: Константи́н Гео́ргиевич Паусто́вский; 31 мая 1892, Масква — 14 ліпеня 1968, Масква) — рускі пісьменнік.
Вучыўся ў Імператарскім універсітэце Святога Уладзіміра ў Кіеве (1911—1913) і Маскоўскім (1914) універсітэтах. Пасля 1917 года супрацоўнічаў у газетах, «Окнах РОСТА», ТАСС. Падарожнічаў па краіне, быў на Беларусі. Друкаваўся з 1912 года. Першы раман «Рамантыкі» (1916—1923, апублікаваны ў 1935). У ранніх творах (зборнікі апавяданняў і нарысаў «Марскія эскізы», 1925; «Сустрэчныя караблі», 1928; раман «Зіхатлівыя воблакі», 1929) востры дынамічны сюжэт, героі — летуценнікі, якія прагнуць рамантычных прыгод. Аповесці «Кара-Бугаз» (1932), «Калхіда» (1934) пра этычныя праблемы пераўтварэння навакольнага асяроддзя. Карціны расійскай прыроды ў аповесці «Мяшчорская старана» (1939), апавяданнях (зборнік «Летнія дні», 1937). У аўтабіяграфічнай эпапеі «Аповесць пра жыццё» (частка 1-6, 1945—1963) шмат раздзелаў прысвечана Беларусі («Карчма на Брагінцы», «Мястэчка Кобрын», «У балотных лясах», «Гнілая зіма» і інш.). аўтар нататак пра пісьменніцкую працу «Залатая ружа» (1955), гістарычных аповесцей «Лёс Шарля Лансевіля» (1933), «Паўночная аповесць» (1938), біяграфічных аповесцей пра людзей мастацтва «Ісак Левітан» (1937), «Тарас Шаўчэнка» (1939), п’ес «Паручнік Лермантаў» (1941), «Наш сучаснік (Пушкін)» (1949), кніг гісторыка-біяграфічных нарысаў «Блізкія і далёкія» (1967), успамінаў, казак, кінасцэнарыяў.
Прозе Паустоўскага ўласцівы лірызм, эмацыянальнасць, рамантычнае ўспрыняцце жыцця, паэтычнасць мовы. П’еса «Пярсцёнак» пастаўлена Брэсцкім тэатрам драмы ў 1976 годзе. Асобныя творы на беларускую мову пераклалі Янка Брыль, Алесь Кучар, Алесь Марціновіч, Леў Салавей і іншыя.