У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бандарына. Зінаіда Аляксандраўна Бандарына (11 кастрычніка 1909, Гродна — 16 красавіка 1959, Мінск) — беларуская празаік , паэт , перакладчык[1].
Нарадзілася ў сям’і настаўнікаў. Пасля школы працавала ў саўгасе «Тарасава» Мінскага раёна, у 1925—1927 загадчыцай дзіцячага сада ў Дзяржынску. Скончыла Мінскі беларускі педагагічны тэхнікум (1927). Працавала настаўнікам у беларускай школе ў сібірскім пасёлку Медзякова ў Новасібірскай вобласці (1927—1928), супрацоўнікам Гомельскай газеты «Палеская праўда» (1928—1929).
Скончыла літаратурна-сцэнарны факультэт Інстытута кінематаграфіі ў Маскве (1933)[1]. Загадвала сцэнарным аддзяленнем Віцебскага кінатэхнікума (1933—1934). Скончыла аспірантуру пры Акадэміі мастацтвазнаўства ў Ленінградзе (1937), працавала на кінастудыях і тэатрах Масквы, Архангельска, Горкага.
Падчас 2-й сусветнай вайны на службе ў Чырвонай Арміі. Працавала ў часопісе «Бярозка», на Беларускім радыё (1945—1946), Доме народнай творчасці ў Гродна (1946—1948). У 1948—1950 загадчыца філіяла музея Я. Купалы ў Вязынцы. Супрацоўніца газет «Зорка», «Літаратура і мастацтва» (1950—1956). Член Саюза пісьменнікаў СССР (з 1957). Пахавана на Усходніх могілках у Мінску.
Друкавалася з 1926[1]. Аўтар зборніка вершаў «Веснацвет» (1931), зборніка апавяданняў для дзяцей «Лясныя госці» (1960), аповесцяў «Шуміць тайга» (1928), «Дыпломная работа» (1953), «Галіна Ільіна» (1959, апошнія дзве на рускай мове). Аповесць «Ой, рана на Івана…» (1956) пра дзіцячыя і юнацкія гады Я. Купалы[1].