Змочванне - гэта павярхоўная з’ява, якая складаецца ва ўзаемадзеянні вадкасці з паверхняй цвёрдага цела або іншай вадкасці. Змочванне бывае двух відаў:
Змочванне залежыць ад суадносін паміж сіламі счаплення малекул вадкасці з малекуламі (або атамамі) цела (адгезія) і сіламі ўзаемнага счаплення малекул вадкасці (кагезія).
Калі вадкасць кантактуе з цвёрдым целам, то існуюць дзве магчымасці:
Ступень змочвання характарызуецца вуглом змочвання. Вугал змочвання (або краёвы вугал змочвання) гэта вугал, утвораны датычнымі плоскасцямі да міжфазавым паверхням, якія абмяжоўваюць вадкасць, а вяршыня вугла ляжыць на лініі падзелу трох фаз. Вымяраецца метадам кроплі, якая ляжыць[1]. У выпадку парашкоў надзейных метадаў, якія даюць высокую ступень узнаўляльнасці, пакуль не распрацаваная. Прапанаваны вагавой метад вызначэння ступені змочвання, але ён пакуль не стандартызаваны.
Вымярэнне ступені змочвання вельмі важна ў многіх галінах прамысловасці (лакафарбавая, фармацэўтычная, касметычная і г. д.). Да прыкладу, на лабавыя шкла аўтамабіляў наносяць асаблівыя пакрыцця, якія павінны быць устойлівыя супраць розных відаў забруджванняў. Склад і фізічныя ўласцівасці пакрыцця шкла і кантактных лінзаў можна зрабіць аптымальным па выніках вымярэння кантактнага вугла[2].
Да прыкладу, папулярны метад павелічэння здабычы нафты пры дапамозе запампоўкі вады ў пласт зыходзіць з таго, што вада запаўняе пары і выціскае нафту. У выпадку дробных пор і чыстай вады гэта далёка не так, таму даводзіцца дадаваць спецыяльныя ПАР. Ацэнку змочванасці горных парод пры даданні розных па складзе раствораў можна вымераць рознымі прыборамі.