Парафі́н (ад лац.: parum — мала і лац.: affinis — роднасны) — сумесь насычаных вуглевадародаў (алканаў) саставу ад С18Н38 да С35Н72. Можа ўтрымліваць цыклічныя вуглевадароды.
Адкрывальнікам парафіну быў Карл фон Райхенбах[1].
Бясколернае крышталічнае рэчыва, тлустае навобмацак, без паху. Шчыльнасць 0,880—0,915 г/см³ (пры 15 °C). Тэмпература плаўлення 40—65 °C. Не раствараецца ў вадзе і этаноле, раствараецца ў большасці арганічных растваральнікаў, мінеральных маслах. У звычайных умовах устойлівы да кіслот, шчолачаў, галагенаў. Акісляецца азотнай кіслатой, кіслародам паветра (пры 140 °C) у прысутнасці каталізатараў[2] да тлустых кіслот. Рэагуе з хлорам з утварэннем хлорпарафінаў[3].
Парафін — гаручае рэчыва (тэмпература ўспышкі не ніжэй 160 °C, тэмпература самазагарання не ніжэй 300 °C)[3].
Парафін атрымліваюць з нафты, азакерыту, аднаўленнем аксіду вугляроду (II) вадародам[2]. Па ступені ачысткі падзяляецца на высокаачышчаны, ачышчаны і неачышчаны. Усе гатункі парафіну не павінны мець паху і ўтрымліваць бензапірэн[3].
Парафін выкарыстоўваецца ў вытворчасці карбонавых кіслот, паперы[2], гумавых вырабаў, свечак, алоўкаў, тавараў бытавой хіміі, пластычных змазак, у якасці электраізаляцыйнага матэрыялу і інш.[3] Таксама парафін выкарыстоўваецца ў медыцыне, харчовай прамысловасці.
Артыкул на сайце ХиМиК.ру (руск.)
Парафин (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Парафін