У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Гёхштэцкая бітва. Гёхштэцкая бітва (ням.: Zweite Schlacht bei Höchstädt), у англамоўных крыніцах называецца Бітва пры Бленхейме (англ.: Battle of Blenheim; ад ням.: Blindheim — назвы камуны ў Баварыі) — бітва, якая адбылася 13 жніўня 1704 года, у час вайны за іспанскую спадчыну (1701—1714), у раёне вёскі Гёхштэт (сучасны горад Гёхштэт-на-Дунаі, Германія) на левым беразе Дуная.
Людовік XIV планаваў вывесці з вайны Леапольда I аблогай Вены, габсбургскай сталіцы, і атрымаць выгодны мірны дагавор. Пагроза для Вены была вельмі высокай: армія баварскага курфюрста і маршала Марсена ў Баварыі пагражалі з захаду, а вялікая армія маршала Вандома ў паўночнай Італіі стварала сур’ёзную небяспеку з наступам праз перавал Брэнер. Вена таксама знаходзілася пад ціскам венгерскага паўстання Ракацы і яго ўсходніх паходаў. Разумеючы небяспеку, герцаг Мальбара вырашыў зняць пагрозу аблогі з Вены, накіраваўшы свае сілы на поўдзень, аказваючы дапамогу імператару Леапольду I у рамках Вялікага саюза.
Войскі пад камандаваннем прынца Яўгенія Савойскага і герцага Дж. Чэрчыля Мальбара разграмілі франка-баварскую армію пад камандаваннем баварскага курфюрста Максіміліяна і французскіх маршалаў Ф. Марсена і К. Талара.
Да 1704 года вайна за іспанскую спадчыну ішла чацвёрты год. Мінулы год стаў вельмі паспяховым для Францыі і яе саюзнікаў, асабліва на Дунаі, дзе маршал дэ Вілар і курфюрст Баварыі стварылі сур’ёзную пагрозу для аўстрыйскай сталіцы — Вены[1]. Аднак з прычыны рознагалоссяў паміж камандзірамі Вілара змяніў менш актыўны Талар. Але ў 1704 годзе пагроза заставалася рэальнай: паўстанне Ракацы ў Венгрыі пагражала Свяшчэннай Рымскай імперыі, а войскі маршала Вандома рыхтавалі наступ з паўночнай Італіі[2] У палацах Версаля і Мадрыда падзенне Вены лічылі той падзеяй, якая пачне разбурэнне Вялікага альянсу.[3].
Для прадухілення з’яўлення на Дунаі войскаў саюзнікаў 46-тысячная армія Вільруа стрымлівала 70 000 галандскіх і англійскіх салдат каля Маастрыхта, пакуль генерал дэ Кюні абараняў Эльзас ад варожага ўварвання[1]. Адзінымі войскамі, даступнымі для абароны Вены, апынуліся 36 000 салдат Луі Бадэнскага, якія сачылі за маршалам Таларам у Страсбуры; таксама тут знаходзіліся 10 000 салдат пад камандаваннем графа Штырума, які назіраў за Ульмам.
Аўстрыйскі пасол у Лондане граф Рэтыслау і герцаг Мальбара ўсведамлялі значэнне сітуацыі. Але галандцы, не якія жадалі паслабленні сіл у іспанскіх Нідэрландах, былі супраць ваеннай аперацыі на Дунаі[4]. Мальбара вырашыў падмануць галандскіх саюзнікаў, сімуляваўшы перамяшчэнне войскаў у Мозель па ўхваленым Гаагай плане, але адтуль ён накіраваў іх на злучэнне з аўстрыйскімі сіламі ў паўднёвай Германіі[4].
Талар неразумна размясціў свае войскі, сканцэнтраваўшы значную частку іх каля вёсках Бліндгайм, Оберглау, Лутцынген.
У памяць пра гэту перамогу герцаг Мальбара назваў Бленхеймскі палац (англ. Blenheim Palace), адзін з самых вялікіх і багатых у Англіі.