Гравітацы́йная пастая́нная[1] — каэфіцыент прапарцыянальнасці ў законе прыцягнення Ньютана (гл. закон сусветнага прыцягнення), адна з фундаментальных фізічных пастаянных. Абазначаецца G.
Вызначана эксперыментальна[ru] Г. Кавендышам у 1798 годзе пры дапамозе круцільных вагаў.
Характарызуе гравітацыйнае ўзаемадзеянне ўсіх матэрыяльных аб’ектаў (часціц і палёў) і разглядаецца як універсальная канстанта, нязменная ў часе і прасторы, незалежная ад фізічных і хімічных уласцівасцей асяроддзя і гравітуючых мас.
Лікава гравітацыйная пастаянная роўная сіле гравітацыйнага ўзаемадзеяння між двума целамі (матэрыяльнымі пунктамі) масай па 1 кг, якія знаходзяцца на адлегласці 1 м адно ад аднаго.
Лікавае значэнне гравітацыйнай пастаяннай у адзінках СІ[2][3]:
( 6,674 30 ± 0,000 15 ) ⋅
10
− 11
Н
⋅
м
2
/
кг
2
.
{\displaystyle G=(6{,}67430\pm 0{,}00015)\cdot 10^{-11},{\text{Н}}\cdot {\text{м}}^{2}/{\text{кг}}^{2}.}