У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Гарабурда. Геранім Гарабурда (польск.: Hieronim Haraburda, лац.: Hieronimus Haraburda; 14 верасня 1735, Літва — ліпень 1820, Чарэя) — святар, педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 21 жніўня 1750 г. у Вільні. У 1762 г. высвечаны на ксяндза. Прафесар філасофіі ў Мінскім (1766—1768), Полацкім (1768—1771) і Нясвіжскім (1771—1772) езуіцкіх калегіумах. Прэфект штудый ў Нясвіжы і кіраўнік архіва Мазавецкай правінцыі Таварыства Ісуса (1772—1773)[1]. Набыў друкарскі досвед, працуючы ў выдавецкіх установах Варшавы і Нясвіжа[2]. Пасля скасавання Ордэна езуітаў (1773) працаваў у школах Адукацыйнай камісіі: прэфектам у Нясвіжы і прарэктарам у Халопенічах[3].
З 28 лютага 1806 г. у Полацку. Прэфект Полацкай друкарні (1806—1809 і 1811—1814)[1][4]. Карыстаўся вялікай павагай з боку полацкай вучнёўскай моладзі, якая з розных нагодаў прысвячала яму свае вершаваныя творы[2]. Пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі (1820) Г. Гарабурда, найстарэйшы езуіт у Полацку[2], быў вымушаны застацца на Беларусі, дзе ў хуткім часе і памёр у чарэйскім кляштары базыльянаў[1].