У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Патаеў. Георгій Аляксандравіч Патаеў (нар. 27 верасня 1944, Мінск) — беларускі архітэктар. Кандыдат архітэктуры (1974), доктар архітэктуры (1999), прафесар (2005).
Скончыў у 1967 годзе БПІ (выкладчыкі В. М. Волчак, Н. М. Макляцова, В. І. Анікін і інш.[1]). Выкладчык БПІ з 1970 года, асістэнт, старэйшы выкладчык кафедры «Горадабудаўніцтва». 3 1977 года ў БелНДІПгорадабудаўніцтва, з 1980 намеснік дырэктара па навукова-даследчай рабоце.
З 1995 года загадчык кафедры «Горадабудаўніцтва» Беларускай дзяржаўнай політэхнічнай акадэміі[2].
Член Саюза архітэктараў з 1972, білет № 328[1]. Член КПСС з 1980 года. Пражывае ў г. Мінск.
Працуе ў галіне горадабудаўніцтва і ландшафтнай архітэктуры[3]. Асноўныя прафесійныя інтарэсы: тэорыя і метадалогія горадабудаўніцтва і тэрытарыяльнай планіроўкі; прасторавая арганізацыя курортна-рэкрэацыйных, турысцкіх, якія ахоўваюцца прыродных тэрыторый; навукова-метадычныя асновы падрыхтоўкі горадабудаўнікоў у вышэйшай школе[3].
Удзельнічаў у распрацоўцы заканадаўчых, нарматыўных і праграмных дакументаў (у складзе аўтарскіх калектываў): Закон Рэспублікі Беларусь аб асновах архітэктурнай і горадабудаўнічай дзейнасці ў Рэспубліцы Беларусь (1994), СНБ 3.1.04-02 «Горадабудаўніцтва. Планіроўка і забудова населеных пунктаў» (2003), РБН 35-78 «Інструкцыя па аднаўленні старадаўніх паркаў-помнікаў садова-паркавага мастацтва ў Беларускай ССР» (1979), РБН 35-87 «Аднаўленне паркаў-помнікаў садова-паркавага мастацтва ў Беларускай ССР» (1987), «Горадабудаўнічая хартыя Садружнасці Незалежных Дзяржаў» (1999), «Горадабудаўнічая дактрына Рэспублікі Беларусь» (2003) і інш[1].
Аўтар і сааўтар больш за 230 апублікаваных навуковых прац у вобласці горадабудаўніцтва, рэкрэацыйнай і ландшафтнай архітэктуры, у тым ліку 29 кніг[4]. Асноўныя праектныя работы (у складзе аўтарскіх калектываў): «Схема развіцця і размяшчэння курортаў, месцаў адпачынку і турызму, прыродных паркаў і запаведнікаў у СССР» і «Генеральная схема развіцця і размяшчэння курортаў і зон адпачынку Беларускай ССР» (1981), «Схема размяшчэння і развіцця гарадскіх і сельскіх паселішчаў Беларускай ССР да 2000 года» (1982), «Генеральная схема комплекснай тэрытарыяльнай арганізацыі Беларускай ССР» (1988), «Генеральны план рэспубліканскай курортна-рэкрэацыйнай зоны „Нарач“» (1990; усе ў сааўтарстве), «Схема размяшчэння першачарговых аб’ектаў аздараўлення і адпачынку насельніцтва Рэспублікі Беларусь, якое пражывае на тэрыторыі, што падверглася забруджванню радыёнуклідамі» (1991), праекты планіроўкі зон адпачынку, генеральныя планы і праекты планіроўкі прыгарадных зон гарадоў Беларусі (больш за 30 праектаў, выкананых у 1973-1995), «Карэктура генеральнага плана Мінска», раздзел «Развіццё турызму»[1].
Адзін з аўтараў кніг «Горадабудаўнічае асваенне пойменных тэрыторый Беларускай ССР» (1986), «Горадабудаўніцтва Беларусі» (1988) і інш[5], «Рэкрэацыйныя ландшафты: ахова і фарміраванне» (1996), «Беларусь: асяроддзе для чалавека» (1996), «Горадабудаўнічыя асновы развіцця курортных раёнаў СССР» (1990), «Горадабудаўнічае асваенне поймавых тэрыторый Беларускай ССР» (1986), «Zentresystem als Trager der Raumentwicklung in Mittel- und Osteuropa» (1994), «Горадабудаўніцтва і тэрытарыяльная планіроўка: паняційна-тэрміналагічны слоўнік» (1996), «Асновы горадабудаўніцтва і тэрытарыяльнай планіроўкі» (2003), «Праектаванне і стварэнне малых ландшафтна-архітэктурных формаў (комплексаў)» (2006), «Малыя гарады Беларусі» (2006), «Турысцкая энцыклапедыя Беларусі» (2007), «Мастацтва архітэктурна-ландшафтнага дызайну» (2008), «Турысцкія рэгіёны Беларусі» (2008), «Курорты і здраўніцы Беларусі» (2008), «Горадабудаўніцтва і тэрытарыяльная планіроўка» (2008) і інш[1].
Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь (2000, у аўтарскім калектыве) — за комплекс даследаванняў па тэорыі архітэктуры (фарміраванне беларускай навуковай школы), створаны ў 1995—1998 гадах, лаўрэат прэмія Міністэрства архітэктуры і будаўніцтва Рэспублікі Беларусь імя У. А. Караля ў вобласці тэрытарыяльнага развіцця, горадабудаўніцтва і архітэктуры (1998), ганаровы прафесар Паўночна-заходняга архітэктурна-будаўнічага інстытута Кітайскай Народнай Рэспублікі (1999), член-карэспандэнт Міжнароднай акадэміі архітэктуры (2010)[3].
Узнагароджаны сярэбраным медалём ВДНГ СССР (1978), Ганаровай граматай Камітэта па навуцы і тэхналогіям пры Савеце Міністраў Рэспублікі Беларусь (2002), Ганаровай граматай Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь (2005), трыма дыпламамі Сусветнага трыенале архітэктуры ў Сафіі, Балгарыя (2000) за кнігі «Горадабудаўніцтва Беларусі», «Беларусь: асяроддзе для чалавека», «Горадабудаўніцтва і тэрытарыяльная планіроўка: паняційна-тэрміналагічны слоўнік» (у суаўтарстве), чатырма дыпламамі Нацыянальных фестываляў архітэктуры Беларусі (за цыкл прац па рэкрэацыйнай архітэктуры - 2000, 2005, 2009), дыпломам Беларускага акадэмічнага цэнтра Міжнароднай акадэміі архітэктуры (2009)[3], медалём Францыска Скарыны (2017)[4].