Генрых (Гайнрых) Наўэн (ням.: Heinrich Nauen; 1 чэрвеня 1880, Крэфельд — 26 лістапада 1940, Калькар) — нямецкі мастак, педагог, яскравы прадстаўнік рэйнскага экспрэсіянізму; творчасць уключае жывапісныя палотны, акварэлі, малюнкі, друкаваную графіку, манументальны жывапіс, мазаіку і прыкладное мастацкае рамяство.
Нарадзіўся ў сям’і пекара. У 1898 годзе паступіў у дзюсельдорфскую Акадэмію мастацтваў. У 1899 годзе браў прыватныя ўрокі ў Мюнхене, у 1900—1902 гадах працягнуў адукацыю ў штутгарцкай Акадэміі. Пасля гэтага далучыўся да членаў бельгійскай мастацкай Латэмскай школы, якая групавалася вакол скульптара Жоржа Мінэ ў фламандскім гарадку. У красавіку 1905 года, пасля свайго вяселля з мастачкай Марыяй Малахоўскай, ён з жонкай прыехаў у Парыж, дзе на працягу доўгага часу вывучаў жывапіс імпрэсіяністаў і фавізм, які зараджаўся.
У пачатку 1906 года пераехаў у Берлін, стаў членам руху Берлінскі сецэсіён, блізка сышоўся з Эмілем Нольдэ, вёў дыскусіі з Максам Бекманам аб новым мастацтве. Вясну і лета звычайна праводзіў на радзіме, у Рэйнландзе. У сваёй невялікай майстэрні каля Крэфельда ў 1909 годзе напісаў буйнафарматнае палатно «Ураджай», якое выставіў у 1910 годзе ў Парыжы, дзякуючы чаму заслужыў станоўчую ацэнку ў лісце А. Маціса. У 1911 годзе канчаткова пакінуў Берлін і вярнуўся на ніжні Рэйн, пасяліўся ў замку Дыльбарн, паблізу Бругена. У Дыльбарне яго наведвалі Генрых Кампендонк, Эрых Хекель, Франц Марк, Гельмут Маке і Аўгуст Маке.
У 1921—1937 гадах — прафесар у Мастацкай акадэміі Дзюсельдорфа, дзе выкладаў разам з такімі майстрамі, як Генрых Кампендонк, Паўль Клее і Ота Дзікс. Пасля прыходу ў Германіі да ўлады нацыянал-сацыялістаў падвергся пераследам; у 1937 годзе яго працы выстаўляліся нацыстамі на прэзентацыі «Дэгенератыўнае мастацтва», а сам Наўэн прымусова звольнены і адпраўлены на пенсію. Апошнія гады жыцця мастака прайшлі ў горадзе Калькар, тут ён і пахаваны. Помнік на магіле мастака — працы Іозефа Бойса.