У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Белікаў. Генадзь Іванавіч Белікаў (нар. 12 лютага 1938, с. Новая Бяльманаўка, Прыморскі край, РСФСР) — беларускі архітэктар.
Скончыў у 1966 годзе факультэт горадабудаўніцтва Маскоўскага архітэктурнага інстытута (выкладчыкі В. В. Бабураў, А. У. Бунін[ru], М. І. Бруноў, У. М. Белавусаў[ru])[1]. З 1966 па 1972 г. працаваў у Валгаградграмадзянпраекце[2].
У 1972 годзе па рэкамендацыі дырэктара «ЦНДІП горадабудаўніцтва» пераведзены ў Мінскі філіял ЦНДІП горадабудаўніцтва (цяпер «БелНДІПгорадабудаўніцтва»), кіраўнік групы архітэктараў, галоўны архітэктар праектаў; З 1975 года начальнік упраўлення планіроўкі і забудовы ГалоўАПУ Мінгарвыканкама; 1976—1991 гадах галоўны архітэктар праектаў, галоўны спецыяліст тэхнічнага аддзела, з 1985 года начальнік архітэктурна-планіровачнай майстэрні інстытута «Мінскпраект»; у 1991—1993 гадах начальнік архітэктурна-планіровачнай майстэрні, намеснік дырэктара па архітэктуры інстытута «Мінскграмадзянпраект»; у 1993 годзе начальнік Упраўлення горадабудаўніцтва і тэрытарыяльнага планавання Дзяржбуда Беларусі; у 1994—2000 гадах начальнік упраўлення тэрытарыяльных рэсурсаў рэгіянальнага планавання і інфраструктуры Міністэрства архітэктуры і будаўніцтва Беларусі[1].
Член Саюза архітэктараў СССР з 1974. Пражываў у г. Мінску[2].
Распрацоўваў праекты дэталёвай планіроўкі жылых раёнаў, аб’екты добраўпарадкавання і праектныя прапановы па фарміраванні і развіццю новага грамадскага цэнтра г. Валгаграда[1], парк Перамогі[2]. У інстытуце «БелНДІПгорадабудаўніцтва» праектаваў генеральныя планы Заслаўя, Ружанаў, Бярозы, Гарадзеі і інш., распрацоўваў праекты планіроўкі і забудовы Усходняга жылога раёна і мікрараёна № 6 у г. Наваполацку. У інстытуце «Мінскпраект» (1976—1977,1983-1984) распрацоўваў праект дэталёвай планіроўкі цэнтра г. Мінска да 2012 (кіраўнік аўтарскага калектыва)[1], ПДП жылых раёнаў вул. Уральская—Мендзялеева, прасп. Дзяржынскага, 2-га транспартнага кольца (1978—85)[2]; браў удзел у карэктоўцы Генеральнага плана г. Мінска (1982) да 2010; у праектаванні жылых раёнаў, а таксама мікрараёнаў Вяснянка (1985); Уручча 4, 5, 6 (1986); Малінаўка 4, 8; Ангарская 3[1], 4[2] (1982); Кунцаўшчына, а таксама праекты пасёлкаў для эвакуіраваных з зоны заражэння Чарнобыльскай АЭС і інш. У інстытуце «Мінскграмадзянпраект» выконваў праектныя працы ў рамках рэалізацыі праграмы будаўніцтва жылля для ваеннаслужачых груп войскаў, якія выводзіліся з Германіі ў 1990 годзе[1].
За праект і рэалізацыю генеральнага плана гарадка Рось прысуджана Дзяржаўная прэмія Беларусі (1998). Лаўрэат прэміі Міністэрства архітэктуры і будаўніцтва імя У. А. Караля (2000). Узнагароджаны Ганаровай граматай Цэнтральнага Камітэта КПСС, Савета Міністраў СССР, УЦСПС і ЦК УЛКСМ (1987)[1]
1—2-я прэмія на Усесаюзным і рэспубліканскіх конкурсах за жылыя раёны ў Валгаградзе (1967), Брэсце (1975), за сялібна-вытворчы раён у Мінску (1977)[2].