Ганс Зі́глінг (ням.: Hans Siegling; 24 лютага 1912, Графенвёр, Цюрынгія — пасля 1975) — нямецкі афіцэр, сябра СС, удзельнік Другой сусветнай вайны. Змагаўся з партызанамі ў Беларусі, пазней узначальваў розныя баявыя адзінкі, складзеныя пераважна з беларусаў. Самы паспяховы камандовец дапаможнай паліцыі ў нямецкай арміі[1].
Нарадзіўя ў сям’і школьнага кіраўніка Вільгельма Зіглінга, які памёр у 1934 годзе, і яго жонкі Емы[удакладніць: камент.], памерлай у 1965 годзе.
1 сакавіка 1930 года ўступіў у НСДАП[2]. Да 30 верасня 1930 года быў таксама ў СА. У ліпені 1932 года ўступіў у шупа, дзе даслужыўся да капітана шупа. З-за службы ў паліцыі Зіглінг выйшаў з НСДАП, аднак вярнуўся ў яе 1 траўня 1933 года (№ 3 279 337)[3]. У паліцыі Ганс Зіглінг служыў да 1939 года з перапынкам на армейскую службу ў 1935 — 1937 гадах, якую скончыў у званні лейтэнанта рэзерву[1].
У Польскай кампаніі 1939 года Зіглінг камандаваў паліцыйнай ротай, якая ўваходзила ў айнзацгрупы[4]. У 1940 годзе ажаніўся[2]. У траўні 1941 года падаў заяву на ўступленне у СС. 25 лістапада 1941 года Зіглінг стаў сябром СС (№ 450 683) у званні гаўптштурмфюрара[3].
Паводле Раманька, у 1939 — 1941 гадах Зіглінг кіраваў паліцыяй парадку ў адной з акругаў Генерал-губернатарства, а з лета 1941 года ўжо ў складзе ахоўнай паліцыі на тэрыторыі СССР[4].
Паводле ж Панамарэнкі, да моманту ўварвання ў СССР Зіглінг камандаваў 1-й ротай 3-га паліцыйнага батальёна і ваяваў з партызанамі ў Карынтыі[1].
Паводле Залескага, Ганс Зіглінг падчас вайны служыў у 7-м пяхотным палку[2]. У верасні-лістападзе 1941 года ён удзельнічаў у антыпартызанскіх аперацыях у Грэцыі[2]. На Ўсходні фронт Зіглінг трапіў у снежні 1941 года пасля перакіду туды яго батальёна.
У верасні 1942 года 1-я рота Зіглінга была выкарыстаная як кадровая аснова для стварэння ў Баранавічах 57-га ўкраінскага батальёна дапаможнай паліцыі, а сам Зіглінг узначаліў гэты батальён[1]. Да сярэдзіны 1944 года батальён пад яго камандаваннем ваяваў з партызанамі на тэрыторыі Беларусі і эпізадычна ўдзельнічаў у баях супраць РСЧА. Да лета 1944 года за спінай жаўнераў Зіглінга былі дзясяткі паспяховых антыпартызанскіх аперацыяў[1]. Сам Зіглінг выявіў сябе як таленавіты афіцэр і нярэдка непасрэдна ўдзельнічаў у планаванні і каардынаванні антыпартызанскіх аперацыяў. За ўдзел у аперацыі «Котбус» Зіглінг атрымаў Нямецкі крыж у золаце[1]. Удзельнічаў таксама ў аперацыях «Бліц», «Херман», «Ота».
У ліпені 1944 года Зіглінг узначалыў толькі створаную брыгаду дапаможнай паліцыі. 1 жніўня 1944 года Ганс Зіглінг быў пераведзены ў войскі СС, а 18 жніўня і ягоная брыгада, якая стала 30-й грэнадзёрскай дывізіяй СС (2-й рускай). Як адзначаў Кастусь Акула, Зіглінг быў пад моцным уплываў рускіх афіцэраў, асабліва калішняга суслужыўца па 57-м батальёне маёра Вячаслава Мураўёва[5].
Падчас камандавання дывізіяй Зіглінг цалкам адмаўляў нацыянальнае пытанне, бо, на ягоную думку, яно раздзяляла дывізію, робячы яе слабой[6].
Францішак Кушаль пазней пісаў пра Зіглінга:[6]
На мяне рабіў ён уражанне чалавека маладога, недасьведчанага й няўстрыманага. Выплыў ён наверх толькі дзякуючы пратэкцыі. Кажуць, што нейкая бліжэйшая сувязь, ці сваяцтва лучыла яго з Гімлерам.
Падчас баёў у Францыі быў цяжка ранены[4].
Дывізія была няўстойлівая, з-за чаго 29 снежня 1944 года Ганс Зіглінг вызваліўся ад камандавання ёй[2], а ўжо 11 студзеня 1945 года быў выдадзены загад, паводле якога дывізія была расфармаваная 1 студзеня таго ж года[1].
10 лютага 1945 года Зіглінг узначаліў грэнадзёрскую брыгаду СС (1-ю беларускую), якая пазней была перайменаваная ў 30-ю грэнадзёрскую дывізію СС (1-ю беларускую). Ганс Зіглінг заставаўся на чале дывізіі да красавіка 1945 года.
Пасля вайны Ганс Зіглінг жыў у Нёрдлінген-Кляйнердлінгене (Баварыя)[2], стаў прадпрымальнікам[3].
Таксама Ганс Зіглінг атрымаў 5 знакаў выдатнасці для ўсходніх народаў[1].