У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Жолудзь. Вінцэнт Жолудзь (польск.: Wincenty Żołądź, лац.: Vincentius Żołądź; 2 лістапада 1781 — 15 лютага 1834, Косава, Гуцульшчына, Украіна[1]) — дзеяч каталіцкага касцёла і Ордэна езуітаў; доктар тэалогіі і педагог.
13 жніўня 1799 г. уступіў у Таварыства Ісуса і з 1799 па 1801 гг. праходзіў выпрабаванні ў Полацкім навіцыяце. Вывучаў рыторыку ў Оршы (1801—1802) і нямецкую мову ў Дынабургу (1802—1803), а потым выкладаў у класе інфімы ў Віцебску (1803—1804) і Чачэрску (1804—1805).
У 1805—1807 гг. прайшоў курс філасофіі ў Полацкім езуіцкім калегіуме, пасля чаго зноў займаўся выкладчыцкай дзейнасцю, гэтым разам — у Мсціславе (рыторыка і паэтыка, алгебра і геаметрыя, 1807—1808) і Магілёве (рыторыка і паэтыка, алгебра і геаметрыя, нямецкая мова, 1809—1809). У 1813 г. скончыў чатырохгадовы курс тэалогіі ў Полацкай езуіцкай акадэміі, а потым праходзіў гадавы курс духоўнасці і ордэнскага права ў доме трэцяй прабацыі (апошняя прыступка перад манаскімі абяцаннямі) у Полацку. Працаваў у Віцебскім езуіцкім калегіуме (1814—1816). 15 жніўня 1816 г склаў апошнія зарокі[2].
З 1816 г. — у Полацкай езуіцкай акадэміі, дзе выконваў абавязкі прэфекта школ і дэкана факультэта старажытных і сучасных моў (1817—1818), а потым — прэфекта полацкай езуіцкай друкарні (1818—1820)[2]. На апошняй пасадзе дамогся павелічэння колькасці выдадзеных падручнікаў і слоўнікаў, а таксама перавыдання твораў Пятра Скаргі і Тарквата Таса ў перакладзе Пятра Каханоўскага[3].
Пасля забароны дзейнасці Таварыства Ісуса ў Расійскай імперыі (1820) з’ехаў у Аўстрыйскую дзяржаву, дзе да апошніх дзён жыцця апантана вёў місіянерскую дзейнасць на тэрыторыі Львоўскай архідыяцэзіі (1821—1834)[4][5].
Памёр 15 лютага 1834 г. у Косаве.