У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Барэйша. Антон Сцяпанавіч Барэйша (1858, Пінскі павет Мінская губерня Расійская імперыя — 1924, Сібір СССР) — рускі рэвалюцыянер, народнік, сябра партыі «Народная воля»[2].
Беларус, з сялян Марачанскай воласці (Пінскі павет, Мінская губерня). Скончыў Беларускае рэальнае вучылішча.
Паступіў у 1877 годзе ў Тэхналагічны інстытут у Санкт-Пецярбургу.
Выключаны з другога курсу за ўдзел у студэнцкіх беспарадках. Не быў прыняты ў Пятроўскую земляробчую акадэмію і ў 1879 у жыў у с. Бацішчава (Смаленская губерня) у «інтэлігенцкай супольнасці» прафесара А. М. Энгельгардта(руск.) бел.. Падпарадкаваны ў сувязі з гэтым паліцэйскаму нагляду.
Вярнуўся ў Санкт-Пецярбург у студзені 1880 года Пад уплывам таварыша па рэальнаму вучылішчу І. Я. Грынявіцкага, разам з якім ён жыў, увайшоў з восені 1880 года ў нарадавольніцкую працоўную групу.
У канцы снежня 1880 года працаваў у нарадавольніцкай лятучай друкарні на Траецкай вуліцы (гаспадары М. Цяцёркам(руск.) бел. і Г. Гельфман), дзе друкавалася «Рабочая газета»[2] і дзе сустракаўся з М. М. Каладкевічам(руск.) бел., А. І. Жалябавым(руск.) бел. і Р. П. Ісаевым(руск.) бел..
З пачатку студзеня па 3 сакавіка 1881 года працаваў у нарадавольскай друкарні на Падольскай вуліцы (гаспадары М. Ф. Грачэўскі(руск.) бел. і П. С. Іваноўская(руск.) бел.).
У пачатку сакавіка 1881 года з’ехаў у Маскву і ўдзельнічаў у абмеркаваннях плану прапаганды сярод працоўных з таварышамі. Жыў у Маскве па пашпарце Гарбунова.
У верасні 1881 года вярнуўся ў Санкт-Пецярбург, дзе жыў пад прозвішчам Ігнацьеў. Удзельнічаў у сходах нарадавольцаў і вёў прапаганду сярод рабочых.
Арыштаваны ў Санкт-Пецярбургу 18 снежня 1881 года пад прозвішчам селяніна Аляксея Мікалаева. Заключаны 26 снежня 1881 года ў Трубяцкі бастыён Петрапаўлаўскай крэпасці[2], 7 студзеня 1882 года пераведзены ў Дом папярэдняга зняволення; зноў утрымліваўся ў Трубяцкім бастыёне з 14 сакавіка 1882 года па 23 сакавіка 1883 года, пасля чаго зноў пераведзены ў Дом папярэдняга зняволення. Прыцягнуты да дазнання па справе тэрарыстычнай фракцыі рускай сацыяльна-рэвалюцыйнай партыі. Раскаяўся і даў падрабязныя паказанні. Па высачайшаму загаду ад 2 лютага 1883года адданы суду.
Судзіўся з 28 сакавіка па 5 красавіка 1883 года ў Асобай Прысутнасці Кіраўнічага Сената па працэсе 17-ці (Ю. М. Багдановіч(руск.) бел., М. Ф. Грачэўскі(руск.) бел., П. А. Целалаў, А. В. Прыбылёў(руск.) бел. і інш.)
Прысуджаны да пазбаўлення ўсіх правоў стану і да катаржных работ у рудніках на 15 гадоў[2], пры чым суд хадайнічаў аб замене гэтага пакарання ссылкай на пасяленне ў аддаленыя месцы Сібіры з пазбаўленнем усіх правоў стану.
Па найвышэйшай канфірмацыі прысуду 28 мая 1883 года сасланы ў менш аддаленыя месцы Сібіры з пазбаўленнем усіх правоў. Паселены ў г. Кірэнску (Іркуцкая губерня).
Каля 1886 года пераведзены ў вёску Варонінскую пад Кірэнскам.
У 1889 годзе пераехаў з дазволу на Ілімскі солевараны завод (Кірэнская акруга), дзе атрымаў месца працы.
У 1888 годзе ажаніўся з Сафіяй Андрэеўнай Івановай(руск.) бел..
Па ужыванні да яго ў 1890 года маніфеста 15 мая 1883 года, а ў 1892 годзе — найвышэйшага указа 17 красавіка 1891 года атрымаў права прыпіскі ў мяшчане, а па заканчэнні 14-гадовага тэрміну ссылкі (з 7 жніўня 1883 года) — права абраць месца жыхарства па-за сталіцай і сталічнымі губернямі з падначаленнем на 5 гадоў галоснага нагляду і з аднаўленнем некаторых правоў.
У 1892 годзе пераведзены ў Ніжнеўдзінск і ў 1893 годзе прыпісаны да ніжнеўдзінскага мяшчанскага таварыства. У 1892 годзе атрымаў месца дарожнага майстра ў с. Кімільтэй (Ніжнеўдзінскі павет Іркуцкая губерня). У 1895—1900 гадах жыў у Кірэнску, служачы на параходзе «Сынок» гандлёва-прамысловай кампаніі «Громава А. І. і сыны».
У 1900 годзе з’ехаў з Сібіры і з 1902 года жыў у Ніжнім Ноўгарадзе, служачы ў волжскім параходстве Санкт-Пецярбургскай страхавой і транспартнай кампаніі «Надзея».
Памёр у Сібіры ў 1924 годзе.