Герман Кёвес фон Кёвесгаза (ням.: Hermann Kövess von Kövesshaza; прозвішча венгерскага паходжання, больш правільна перадаецца як Кёвеш фон Кёвешхаза; 30 сакавіка 1854, Тэмешвар, Банат — 22 верасня 1924, Вена) — аўстра-венгерскі военачальнік, які камандаваў арміямі падчас Першай сусветнай вайны, генерал-фельдмаршал.
Нарадзіўся ў афіцэрскай сям’і. Вучыўся ў ваенна-тэхнічнай акадэміі ў Клостэрбруке, а затым у ваенна-тэхнічнай акадэміі ў Вене, якую скончыў у 1872 годзе. Быў выпушчаны ў 2-гі інжынерны полк (Вена). У 1878 годзе скончыў акадэмію генеральнага штаба. З 1878 года служыў у штабе 16-й пяхотнай дывізіі, 12-й кавалерыйскай брыгады (Германштат), з 1880 года — у Сараеўскім ваенным вучылішчы. Удзельнік ваенных дзеянняў у Паўднёвай Далмацыі ў 1882 годзе. Затым служыў у Аператыўным бюро і ў штабе 1-га армейскага корпуса (Кракаў); палявую службу праходзіў у 26-м, 72-м і 52-м пяхотных палках.
У 1892 годзе ажаніўся з Яўгеніяй фон Глюнек, дачкой міністра юстыцыі. У іх было трое сыноў.
З сакавіка 1898 года Герман Кёвес фон Кёвесгаза камандаваў 23-м пяхотным палком — адной з лепшых часцей аўстрыйскай арміі, раскватараванай у Вене. З кастрычніка 1902 года — камандзір 15-й пяхотнай брыгады (Інсбрук), з лістапада 1906 года — 8-й пяхотнай дывізіі (Бозен). У чэрвені 1911 года прызначаны камандзірам XII армейскага корпуса (Германштат).
На пачатку Першай сусветнай вайны камандаваў 12-м корпусам. Удзельнічаў у Галіцыйскай бітве, наступе 1915 года. З верасня 1915 года — камандуючы зноў сфармаванай 3-й арміі, якая дзейнічала супраць Сербіі. Пасля разгрому Сербіі армія ў сакавіку 1916 года была перакінутая на Італьянскі фронт. З 20 кастрычніка 1916 года — камандуючы 7-й арміяй, прызначанай для ваенных дзеянняў супраць рускіх і румынскіх войскаў. У 1917 годзе ўзначальваў аўстрыйскі наступ на Букавіну. 5 жніўня 1917 года быў выраблены імператарам Карлам ў генерал-фэльдмаршалы. У верасні 1918 года прызначаны камандуючым аўстрыйскімі войскамі на Балканах. 3 лістапада 1918 года імператар Карл I перадаў Кёвесу пасаду Вярхоўнага галоўнакамандуючага ўсімі ўзброенымі сіламі Аўстра-Венгрыі, якія да гэтага моманту знаходзіліся ў стане поўнага раскладання. У гэты ж дзень было заключана перамір’е, а 4 лістапада спыненыя ваенныя дзеянні на Італьянскім фронце. Вярхоўнае камандаванне было расфармавана ў снежні 1918 года.
Пасля вайны Кёвес жыў у Вене і Будапешце. У маі 1919 года шэраг венгерскіх афіцэраў звярнуліся да Кёвеса з прапановай стаць на чале «белых» венгерскіх войскаў і выступіць супраць Венгерскай Савецкай Рэспублікі, але Кёвес адхіліў прапанову, заявіўшы, што ў палітыку ён не ўмешваецца. Памёр у Вене ў 1924 годзе.