Selevinia betpakdalaensis — сысун атраду грызуноў, адзіны від роду Selevinia сямейства соневыя (Gliridae).
Падчас экспедыцыі, арганізаванай у 1938 маладым заолагам, дацэнтам казахскага універсітэта Віктарам Сялевіным(руск.) бел. у пустыні Бетпак-Дала, размешчанай паміж возерам Балхаш, нізоўем ракі Сарысу(руск.) бел. і ракой Чу, былі здабытыя 5 асобнікаў раней невядомага для навукі звярка. Адзін з іх, які стаў тыпавым асобнікам, быў здабыты 5 жніўня 1938 года на паўночнай ускраіне пустыні Бетпак-Дала ва ўрочышчы Кзыл-Уй. Экспедыцыя скончылася на паўднёвым баку пустыні каля станцыі Чу. Сялевін з шафёрам вярнуліся старажытнымі караванными шляхамі праз увесь Казахстан у Сяміпалацінск. Там Віктар захварэў цяжкім грыпам. Ледзь акрыяўшы ад яго, ён прыязджае ў Алма-Ату, паспявае зрабіць даклад, здаць справаздачу і памірае ад ускладненняў недалечанай хваробы. Гэта адбылося роўна праз тры месяцы пасля адкрыцця новага віду, 4 лістапада 1938 года.
Удзельнік экспедыцыі Барыс Аляксеевіч Беласлюдов (1915—1939)[1] звяртаецца па дапамогу да асістэнта той жа кафедры, дзе працаваў Селевін, Валяр’яна Сямёнавіча Бажанава(руск.) бел.. Неўзабаве яны разам публікуюць артыкул з апісаннем новага роду ў гонар памерлага першаадкрывальніка В. А. Сялевіна — Selevinia[2]. Яшчэ праз год выходзіць другі артыкул, але іншай паслядоўнасцю тых жа аўтараў, у якой яны апісваюць новае сямейства грызуноў Seleviniidae[3]. А праз яшчэ 2 гады, каб зацвердзіць свой прыярытэт на міжнародным узроўні, тыя ж аўтары апублікавалі паведамленне на англійскай мове[4]. Некалькі дзесяцігоддзяў лічылася, што гэта адзінае сямейства млекакормячых, эндэмічнае для Казахстана і для ўсяго СССР. У савецкіх зводках яно згадваецца ў рангу падсямейства больш чым праз паўстагоддзе[5], з замежных яно знікла крыху раней[6]. Адно з апошніх навуковых паведамленняў Бажанава прысвечана роду Selevinia[7].
Вонкава падобная на мыш. Даўжыня цела да 9,5 см, хваста да 7,5 см, маса цела — 30-35 грамаў. Мех густы, пышны. Хвост густа пакрыты кароткімі валасамі, паміж якімі не відаць рагавых лускавінак. Афарбоўка верхняга боку цела шэрая, ніжняга — бялёсая. Вушы адносна вялікія (14-18 мм); яны могуць стульвацца ў трубачку і разгортвацца, як веер.
Selevinia betpakdalaensis — эндэмік Казахстана. Жыве ў палынова-салянкавых пустынях Цэнтральнага(руск.) бел. і Усходняга Казахстана(руск.) бел. ад 50° паўночнай шыраты і да мяжы на поўдні. Усюды рэдкая. Частка паўтаральных знаходак віду звязана з зараснікамі рэліктавай расліны — Spiraeanthus schrenckianus, эндэміка Сярэдняй Азіі.
Selevinia betpakdalaensis добра лазіць па галінках кустоў. Актыўная ў прыцемках. У вывадку да 8 дзіцянятаў. Лінька вельмі своеасаблівая. Па назіраннях, яна адбываецца шляхам адслойвання кавалачкаў эпідэрмісу(руск.) бел. разам з валасамі, якія на іх трымаюцца. Пад адпластаваным эпідэрмісам да гэтага часу ўжо з’яўляецца густая шчотка новых валасоў. Зімой упадае ў спячку.
Аснову рацыёну складаюць насякомыя, у асноўным саранчовыя. Палююць таксама на павукападобных (тарантулы). Можа доўга абыходзіцца без пітной вады, задавальняючыся той вільгаццю, якая змяшчаецца ў здабычы. Палюе ў прыцемках.