У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Аляксееў.
Яўген Кузьміч Аляксееў (2 лютага 1884, Вісіма-Уткінск — 21 студзеня 1972) — беларускі аграном-раслінавод[1]. Доктар сельскагаспадарчых навук (1936), прафесар (1951), акадэмік АН БССР (1940), Акадэміі сельскагаспадарчых навук БССР (1957—1961). Член КПСС з 1958 года.
Скончыў Казанскі настаўніцкі інстытут (1903) і Вышэйшыя сельскагаспадарчыя курсы ў Пецярбургу (1911). З 1916 дырэктар Навазыбкаўскай сельскагаспадарчай станцыі[1]. У 1928—1930 прафесар, загадчык кафедры земляробства, глебазнаўства і аграхіміі Усесаюзнага сельскагаспадарчага інстытута завочнай адукацыі. Член ЦВК БССР у 1929-30 гг. Адначасова ў 1946—1959 загадчык аддзела лубіну і сідэрацыі Беларускага НДІ земляробства.[1].
З 1916 па 1928 гг. узначальваў Навазыбкаўскую доследную станцыю, якую стварыў на бясплодным пясчаным пагорку. Шляхам пасеву лубіну і сырадэлі і выкарыстання мясцовых арганічных угнаенняў у спалучэнні з мінеральнымі дамогся таго, што праз некалькі год на месцы пасеваў утварылася ўрадлівае поле.[2] Атрыманы досвед быў пакладзены Я. К. Аляксеевым у аснову распрацоўкі агратэхнікі зялёных угнаенняў (сідэратаў)[1]. Вывучыў умовы, якія вызначаюць эфектыўнасць зялёнага ўгнаення на розных глебах у розных кліматычных зонах.
Аўтар каля 90 навуковых прац, у тым ліку 12 манаграфій[2].
Узнагароджаны ордэнам «Знак Пашаны», медалямі[2].