У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Карыцкі. Юзаф Карыцкі (польск.: Józef Korycki, лац.: Josephus Korycki; 23 чэрвеня 1754, Літва — 8 кастрычніка 1827, Старая Весь, Галічына[1]) — буйны дзеяч каталіцкага касцёла і Ордэна езуітаў, прапаведнік і педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 13 кастрычніка 1769 г. у Нясвіжы. Прафесар паэтыкі і рыторыкі ў Полацкім езуіцкім калегіуме (1784—1786), прафесар паэтыкі і рыторыкі (1787—1788), прэфект школ і прафесар нямецкай мовы (1788—1789) у Дынабургскім езуіцкім калегіуме. У 1783 г. у Полацку высвечаны на ксяндза[1]. У 1785—1786 гг. браў удзел дзейнасці у камісіі на чале з Францішкам Караў, якая распрацавала новы «План вучэбных заняткаў» (Ratio Studiorum) для езуіцкіх навучальных устаноў. У выніку школьнай рэформы быў пашыраны аб’ём выкладання дакладных навук і сучасных моў[2].
Прапаведнік у Віцебску (1789—1790), Полацку (1791—1792), Магілёве (1792—1797) і Оршы (1797—1799). У 1798—1799 і 1803—1805 гг. — сакратар правінцыяла Антонія Люстыга, а з 1805 па 1827 гг. — сакратар Таварыства Ісуса (пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі (1820) знаходзіўся ў Рыме). У 1827 г. выехаў у Галічыну, дзе неўзабаве і памёр[1].