Эдуард Мя́ннік (эст.: Eduard Männik; 12 студзеня 1906, г. Тарту, Эстонія — 30 студзеня 1966, Талін) — эстонскі пісьменнік. Заслужаны пісьменнік Эстоніі (1965).
Друкаваўся з 1921 года. У сацыяльна-крытычным рамане «Шэры дом» (1930), кнігах апавяданняў і аповесцей «Дваццаць гадоў назад» (1953), «За калючым дротам» (1954) падзеі грамадска-палітычнага жыцця даваеннай Эстоніі. Кнігі апавяданняў «Выпрабаванне сэрцаў» (1946), «Пятнаццаць крокаў» (1947, Дзяржаўная прэмія Эстоніі 1948), «Барацьба працягваецца» (1950), «Франтавыя апавяданні» (1962) пра вытокі гераізму і мужнасці народа ў Вялікую Айчынную вайну. Аўтар аповесці «Гісторыя аднаго кахання» (1954), зборнік навел «Людзі на чашы шаляў» (1959) маральна-этычнай тэматыкі, кніг сатыры «Папыхваючы люлькай» (1964), «Голас пустой бочкі» (1965). Пісаў для дзяцей.
На беларускую мову асобныя творы Мянніка пераклаў Г. Шупенька.