У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бялевіч. Фёдар Мікалаевіч Бялевіч (Білевіч[1]) (21 мая 1923, станцыя Бада, Хілокскі раён, Чыцінская вобласць — 2 кастрычніка 2004) — старэйшы сяржант Рабоча-сялянскай Чырвонай Арміі, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, Герой Савецкага Саюза (1945)[2].
Фёдар Бялевіч ў рабочай сям’і. Па нацыянальнасці беларус[2]. Атрымаў пачатковую адукацыю, пасля чаго працаваў фармоўшчыкам на цагляным заводзе. У студзені 1942 года быў прызваны на службу ў Рабоча-сялянскую Чырвоную Армію. Са жніўня таго ж года[2] — на франтах Вялікай Айчыннай вайны, быў наводчыкам станковага кулямёта 738-га стралковага палка 134-й стралковай дывізіі 69-й арміі 1-га Беларускага фронту. Удзельнік баёў пад Сталінградам, Ржэвам, Ярцэвам, вызвалення Беларусі, Польшчы, Берлінскай аперацыі[2].
Вызначыўся падчас баёў у Германіі ля Франкфурта-на-Одэры[2][1].
24 красавіка 1945 года ў ходзе бою ля чыгуначнай станцыі Брызен агнём свайго кулямёта прыціснуў да зямлі атакуючыя сілы пяхоты праціўніка і адбіваў варожыя контратакі 3 гадзіны[2], што спрыяла паспяховаму выкананню баявой задачы батальёнам. Паранены не пакінуў захопленых пазіцый[1].
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 31 сакавіка 1945 Фёдар Бялевіч быў удастоены высокага звання Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка»[1].
Пасля заканчэння вайны быў дэмабілізаваны. Пражываў у Мінску, працаваў шафёрам аўтатранспартнай калоны № 5[1].
Згодна кнізе Міхаіла Герштэйна «Заблудныя ў часе», улетку 1992 года Бялевіч быў відавочцам НЛА у вёсцы Ліпнікі Смалявіцкага раёна Мінскай вобласці[3].
Таксама узнагароджаны ордэнамі Айчыннай вайны 1-й ступені і Славы 3-й ступені, а таксама побач медалёў[1]. 15 красавіка 1999 года Указам Прэзідэнта Беларусі быў узнагароджаны ордэнам «За службу Радзіме» 3-й ступені[4].