У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Забела. Фёдар (Тодар) Іванавіч Забела (сакавік 1896, пас. Чабусы, Асавецкая воласць, Бабруйскі павет, Мінская губерня, цяпер Любанскі раён — 1935, г. Елабуга, Татарстан) — беларускі савецкі гісторык, аўтар прац па гісторыі Беларусі эпохі феадалізму.
З заможнай шляхецкай сям’і герба «Тапор»[1]. Скончыў гімназію (1916). Навучаўся на медыцынскім факультэце ў Кіеўскім універсітэце, паздней на гісторыка-філалагічным факультэце. Ревалюцыйныя падзеі і полькая акупацыя не далі завяршыць навучання. Выкладаў лацінскую мову як рэпэтытар, працаваў Кіеўскім губернскім камітэце. Вярнуўшыся на Радзіму (1920) выкладаў у сельскай школе. Быў старшынёй культурна-гістарычнай секцыі краязнаўчага таварыства ў Магілёве, арганізоўваў драматычныя і антырэлігійныя гурткі, нават прымаў удзел у стварэнні калгасаў[1]. З 1921 у Мінску[2]. Скончыў педагагічны фак-т БДУ (1925)[3]. Аспірант, вучань У. І. Пічэты. Першы з беларускіх гісторыкаў, хто падрабязна даследаваў феадальнае памесце і быт прыгоннага сялянства.
Старшыня культурна-гістарычнай секцыі Магілёўскага таварыства БАН. Арыштаваны 24 ліпеня 1930 па справе «Саюза вызвалення Беларусі».
Яму [Фёдару Іванавічу] прыгадалі ўсё: і тое, што ён сын памешчыка і былы дваранін, і тое, што служыў у асабістым гетманскім канвоі ў Кіеве. Але самае галоўнае абвінавачванне заключалася ў арганізацыі Забэлам філіяла «Саюза вызвалення Беларусі» ў горадзе на Дняпры, што катэгарычна адмаўляў падсудны. Калі ў яго на допыце спыталі, што яму вядома пра нацыянал-дэмакратаў, Фёдар Іванавіч адказаў:- Вядома мне наступнае: імкненне нацдэмакратаў нацыянальныя пытанні ставіць вышэй за класавыя, вывядзенне тэорыі самабытнасці, сцягванне аграрнай палітыкі партыі ў бок капіталізму, што адлюстравалася ў хутарызацыі і пасялкоўшчыне, ідэалізацыя мінулага Беларусі.[1]
Асуджаны «тройкай» за «шкодніцтва і антысавецкую агітацыю» (ст.58/4, 7, 10, 11 КК РСФСР) да 5 гадоў высылкі ў г. Елабуга. Вызвалены 27 ліпеня 1935. Рэабілітаваны судовай калегіяй па крымінальных справах Вярхоўнага суда БССР 10 ліпеня 1957.
У сваіх поглядах на сялянскую гаспадарку Беларусі 18 ст. быў пад уплывам Доўнар-Запольскага, падтрымліваў думку таго пра заняпад эканомікі Беларусі ў той час, пра яе слабую сувязь з рынкам.