У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Пятровіч. Станіслаў Пятровіч (польск.: Stanisław Piotrowicz, лац.: Stanislaus Piotrowicz; 14 лістапада 1780, Латвія — 26 лістапада 1826, Тухаў, Малая Польшча[1]) — дзеяч каталіцкага касцёла і Ордэна езуітаў, доктар тэалогіі, прафесар Полацкай езуіцкай акадэміі.
30 верасня 1795 г. уступіў у Таварыства Ісуса і да 1797 г. праходзіў выпрабаванні у полацкім навіцыяце. Потым вывучаў рыторыку ў Оршы (1797—1798) і філасофію і нямецкую мову ў Полацку (1798—1800). З 1800 па 1801 гг. — выкладчык нямецкай мовы і рэгент канвікта ў Віцебску.
У 1801 г. вярнуўся ў Полацк, дзе спачатку вывучаў матэматыку (1801—1802), а потым выкладаў паэтыку (1802—1803) і рыторыку (1803—1804). Пасля сканчэння курса тэалогіі ў Полацкім езуіцкім калегіуме (1804—1808) шмат гадоў займаў пасаду прафесара філасофіі і матэматыкі ў Віцебску (1808—1809) і Полацку (1809—1816). Выкладаючы фізіку ў Полацкай езуіцкай акадэміі, браў чынны ўдзел у папаўненні калекцый музея. 2 лютага 1814 г. склаў апошнія зарокі[2].
З 1816 па 1817 гг. — прафесар нямецкай мовы і рэгент канвікта ў Віцебску. Апошнія гады на Беларусі займае пасады прафесара дагматычнай філасофіі (1817—1818) і прафесара маральнай тэалогіі і Свяшчэннага Пісання (1818—1820) ў Полацкай езуіцкай акадэміі[2]. Публікаваўся ў «Полацкім штомесячніку»[3].
Пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі (1820) з’ехаў у Аўстрыйскую дзяржаву, дзе як храмавы святар (лац.: operarius) займаўся місіянерскай дзейнасцю ў Тухаўскай дыяцэзіі. Памёр у Тухаве 26 лістапада 1826 г.[4][1]