У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Салаухін. Рэм Іванавіч Салау́хін[3][4] (19 лістапада 1930 — 6 студзеня 1988) — беларускі савецкі фізік. Член-карэспандэнт АН СССР (1968) і Міжнароднай акадэміі астранаўтыкі (1968), акадэмік АН БССР (1977). Доктар фізіка-матэматычных навук (1964), прафесар (1965). Лаўрэат Ленінскай прэміі (1965).
Нарадзіўся ў рабочым пасёлку Гусь-Хрустальны (сучасны горад ва Уладзімірскай вобласці Расіі). У 1953 годзе скончыў фізіка-матэматычны факультэт Маскоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта. У 1953—1958 гг. працаваў у Энергетычным інстытуце акадэміі навук СССР. З 1959 года ў Сібірскім аддзяленні АН СССР — загадчык лабараторыяй у Інстытуце гідрадынамікі, намеснік дырэктара Інстытута ядзернай фізікі. У 1971—1976 гг. на пасадзе дырэктара Інстытута тэарэтычнай і прыкладной механікі. Прафесар Новасібірскага ўніверсітэта (1965—1977). У 1976—1987 гг. Р. І. Салаухін на пасадзе дырэктара Інстытута цепла- і масаабмену імя А. В. Лыкава Акадэміі навук БССР, адначасова (з 1977 года) — прафесар, загадчык кафедрай Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта.
Працаваў у галіне фізікі ўдарных хваляў, фізікі плазмы, квантавай электронікі, высокатэмпературнай газадынамікі. Даследаваў кінэтыку ўдарных хваляў, атрымаў важныя вынікі ў распрацоўцы і вывучэнні газадынамічных лазерных сістэм, вывучаў працэсы пераходу гарэння ў дэтанацыю. Прапанаваў метады вымярэння ціску, шчыльнасці, тэмпературы і іншых параметраў працэсаў ва ўдарных хвалях.
Аўтар больш за 140 навуковых прац, у тым ліку 5 манаграфій.
Сярод апублікаванага: