Не блытаць з Пятром Мантыгірдавічам — іншым дзеячам, які таксама займаў пасаду маршалка. Пётр Мантыгірдавіч (мянушка «Белы»; каля 1440 — 1499) — дзяржаўны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага. Ваявода троцкі і маршалак земскі (з 1491).
Валодаў Алыкай на Валыні, Дубровай і Нядрэскам у Заслаўскім княстве, Шацкам і Цітвай у Менскім павеце, Лахвай на Палессі, Іўем, Лоскам, у 1492 атрымаў Нясвіж.
Прадстаўнік шляхецкага роду Мантыгірдавічаў герба «Вадвіч», унук Пятра, маршалка земскага.
Быў намеснікам браслаўскім, маршалак гаспадарскі (1480—1482), у 1487 атрымаў урад старосты луцкага і маршалка валынскага. Неаднаразова браў удзел у пасольствах вялікага князя Аляксандра ў Маскву.
Яго адзіны сын Ян загінуў у бітве на Вядрошы (1500), пасля чаго ўсе маёнткі адыйшлі да дачкі Соф’і, жонкі Станіслава Кішкі.