Павел Мікалаевіч Касач (20 лістапада 1887, в. Рагава, Вілейскі павет, Віленская губерня — 7 снежня 1977) — беларускі дзеяч самадзейнага мастацтва, кампазітар, заслужаны дзеяч культуры Беларусі.
У 1906 годзе, ратуючыся ад галечы, апынуўся ў Вільні, дзе пасля многіх мытарстваў быў прыняты за выдатны слых і голас у Віленскі архіерэйскі хор. Творчы шлях пачаў у капэле Д. Агрэнева-Славянскага, з якой два гады гастраляваў па Германіі, Аўстрыі і Венгрыі. Удзельнік Першай сусветнай вайны. Служыў у Чырвонай Арміі. З 1918 года сакратар Мінскага губваенкамата. Скончыў Мінскі педагагічны тэхнікум, а потым Магілёўскі педагагічны інстытут (1938). З 1912 па 1956 гадах настаўнічаў. У 1945 годзе быў накіраваны выкладчыкам мовы, літаратуры і спеваў у Нясвіжскае педагагічнае вучылішча, дзе праз год арганізаваў хор студэнтаў. У 1952—1964 гадах узначальваў хор сельскага клуба вёскі Лявонавічы Нясвіжскага раёна (Лявонавіцкі народны хор), які пад яго кіраўніцтвам дасягнуў значнага выканальніцкага майстэрства і атрымаў званне народнага. Будучы на пенсіі Павел Мікалаевіч кіраваў хорам настаўнікаў, які выступаў у гарадах і пасёлках Беларусі; выязджаў з творчымі справаздачамі ў краіны Прыбалтыкі.
Аўтар шэрага песень (у т. л. «Хораша вясною ходзіцца», «Мой Нёман», «Беларусь мая», «Цімох», «Выйдзі, дзяўчына», «Кланялася жыта», «Дываночак», «Крынічанька», «Застольная», «Зацвілі пралескі») і апрацовак беларускіх народных песень («Жніўная», «Ой, сівы конь бяжыць» і інш.).
За плённую творчую дзейнасць быў узнагароджаны ордэнам «Знак Пашаны», медалём «За доблесную працу», Ганаровымі граматамі Вярхоўнага Савета БССР. У 1957 годзе яму было прысвоена званне «Заслужаны дзеяч культуры БССР».
У Нясвіжы на доме № 14 па вул. Савецкай, дзе ў апошнія часы жыў і працаваў Павел Мікалаевіч, устаноўлена мемарыяльная дошка.