Міхал Восіпавіч Глушневіч (1797, г. Мінск — 9 (21) ліпеня 1862, г. Вільня) — літоўскі і беларускі астраном. Магістр філасофіі (1818)[3].
Пачатковую адукацыю атрымаў у Мінскай гімназіі[4]. У 1814—1818 гадах навучаўся ў Віленскім універсітэце, дзе вывучаў матэматыку і астраномію. У 1819 стаў магістрам філасофіі[4]. З 1819 года ад’юнкт Віленскай астранамічнай абсерваторыі(руск.) бел., пазней намеснікам дырэктара. Па сваёй пасадзе Глушневіч удзельнічаў ва ўсіх працах і назіраннях абсерваторыі, як астранамічных, так і метэаралагічных, але у другіх больш, чым у першых, як гэта звычайна практыкавалася ў дачыненні да памочнікаў дырэктара ў абсерваторыях, падобных Віленскай[4].
Пасля выхаду П. Славінскага 21 чэрвеня 1843 года ў адстаўку Глушневіч быў прызначаны часова займаць пасаду дырэктара Віленскай абсерваторыі. У гэтым званні, акрамя вядзення бягучых работ абсерваторыі ў ранейшым аб’ёме, ён працягваў таксама і апрацоўку назіранняў папярэдніх гадоў, друкуючы іх у прадпрынятым для гэтага абсерваторыяй у 1838 годзе на ўласныя сродкі выданні пад назвай «Extrait des observations météorologiques 1834—35 par Slavinsky et Hlouchnewitch» (Vilna, 1838). Апошнім са штогодных выпускаў гэтага выдання быў «Extrait des observations faites, à l’observatoire de l’Académie Impériale des sciences à Vilna, pendant l’année 1843 par M. Hłuszniewicz» (Vilna, 1846)[4].
Выпраўляць пасаду дырэктара Глушневіч заставаўся да прызначэння ў пачатку 1848 на гэтую пасаду памочніка дырэктара Пулкаўскай абсерваторыі Я. М. Фуса, які ўступіў у адпраўленне сваіх новых абавязкаў з красавіка таго ж года. Пасля гэтага Глушневіч заставаўся ў Віленскай абсерваторыі нядоўга. 18 ліпеня 1848 ён быў звольнены ў адстаўку па пададзеным ім прашэнні ў чыне тытулярнага саветніка[4].
Памёр у Вільнюсе ў 1862 годзе[4].
У 1826 Глушневіч разам з сваім дырэктарам П. Славінскім дапамагаў генералу К. Тэнеру(руск.) бел. ў правядзенні ім астранамічных назіранняў для Літоўскага градуснага вымярэння, якое ўвайшло пазней у склад вымярэння 25-градуснай дугі мерыдыяна ад Ледавітага акіяна да Дуная. Галоўнымі пунктамі ў Літоўскім вымярэнні былі: паўночны — Брыстэн ў 28 вёрстах на паўночны захад ад горада Якабштадта, сярэдні — Немеж і паўднёвы — Белін блізу межаў Мінскай і Валынскай губернямі. П. Славінскі і М. Глушневіч вызначылі для Тэнера шырату Брыстэна, прычым Глушневіч усталяваў разам з іншым памочнікам дырэктара Віленскай абсерваторыі І. Жылінскім пасажныя трубы(руск.) бел. на каменных падмурках, вырабіў частку патрэбных назіранняў і ў заключэнне вылічыў і самую шырыню з дзевяці зорак Бесселя(руск.) бел. з верагоднасць памылкі 0,125’’[4]. У 1827 годзе для таго ж градуснага вымярэння ён назіраў у Немежы з 21 ліпеня па 1 кастрычніка на працягу 42 начэй праходжанне зорак праз першы вертыкал. У 1832 годзе з прычыны выяўлення рознасці ў 26,01’’ паміж азімутамі боку Крэйцбург—Дабарскальн, вылічаным па назіраннях В. Я. Cmpyвe ў г. Якабштадце і Тэнера ў Немежы, прыйшлося зноў вырабіць астранамічныя назірання ў Немежы для вызначэння азімута боку Немеж-Мяшканцы. Даручаныя Глушневічу, гэтыя назіранні вырабляліся ім з 1 ліпеня па 6 кастрычніка. Пры іх вылічэнні, зробленым В. Я. Cmpyвe, яны былі знойдзеныя ім вельмі добрымі[4].
За гэту працу М. Глушневіч у 1837 годзе быў узнагароджаны ордэнам Святога Станіслава(руск.) бел. і кальцом з брыльянтам. Яна была апісана ў 8-9 тамах «Записок военно-топографического депо» ў 1843 годзе[5].
У 1824 з геадэзістам Я. І. Ходзькам праводзіў градусныя вымярэнні на тэрыторыі Беларусі[3].
Вёў назіранні планет, Месяца, зацьменняў зорак Месяцам[3] і зацьменняў спадарожнікаў Юпітэра, а таксама астэроідаў у 1838-46 гадах (у 1838-43 разам з П. Славінскім)[5]. Вынікі даследаванняў друкаваліся ў 1833-46 у выданнях абсерваторыі, часопісе «Astronomische Nachrichten(руск.) бел.» («Астранамічныя навіны»)[3].