Мезаа́там — атам, у якім адзін з электронаў абалонкі[ru] заменены адмоўнымі мюонам (μ−) ці адронам (π−-, K−-мезонамі ці іншымі).
Існаванне мезаатамаў прадказаў амерыканскі фізік Дж. Уілер у 1949 (эксперыментальна даказана ў 1970).
Утвараюцца пры тармажэнні пучкоў зараджаных часціц у рэчыве і захопе іх кулонаўскім полем ядра на мезаатамныя ўзроўні энергіі. Пры гэтым мезаатам знаходзіцца ў высокаўзбуджаным стане, з якога ён пераходзіць у асноўны стан з выпрамяненнем гама-квантаў ці электронаў.
У мезаатаме мезоны знаходзяцца ў сотні разоў бліжэй да ядра, чым электроны, напрыклад, радыус бліжэйшай да ядра арбіты μ− у мезаатаме свінцу амаль удвая меншы за радыус ядра, г.зн., што ў такім мезаатаме мюон асноўную частку часу праводзіць унутры ядра атама.
Найбольш вывучаны мезаатамы, якія складаюцца з пратона і μ−, π−- ці K−-мезона. Такія мезаатамы могуць пранікаць унутр электронных абалонак атамаў, набліжацца да іх ядраў і выклікаць шматлікія працэсы: утварэнне мезамалекул, каталіз ядзерных рэакцый, перахоп мезонаў ядрамі іншых атамаў.
Спецыфіка захопу і выпрамянення мезонаў дазваляе вывучаць хімічную структуру малекул, памеры і форму ядраў, размеркаванне пратонаў і нейтронаў у ядрах.