Леў Мікалаевіч Міхіевіч (15 чэрвеня 1920, в. Рэчкі, Мінская губерня — 29 красавіка 1989, Ленінград) — удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, памочнік камандзіра сапёрнага ўзвода 731-га стралковага палка 205-й стралковай дывізіі, старшына[1].
Нарадзіўся 15 чэрвеня 1920 года ў вёсцы Рэчкі (цяпер — Чэрвеньскага раёна Мінскай вобласці ў сялянскай сям’і. Беларус. Адукацыя сярэдняя. Працаваў слесарам на суднаверфі ў Мурманску.
У Чырвонай Арміі з 1940 года. У баях Вялікай Айчыннай вайны з ліпеня 1941 года. Член ВКП(б) з 1943 года. Змагаўся з варожымі акупантамі на Паўночным, Карэльскім, Волхаўскім, 2-м Беларускім франтах. Удзельнічаў у гераічнай абароне паўвострава Рыбачы.
Памочнік камандзіра сапёрнага ўзвода 731-га стралковага палка старшы сяржант Леў Міхіевіч з воінамі-сапёрамі ў баях на кестеньскім кірунку ў перыяд з чэрвеня 1943 года па люты 1944 года ствараў мінныя палі, якія надоўга затрымлівалі прасоўванне праціўніка, навучыў сапернай справе звыш ста байцоў.
17 лютага 1944 года з аддзяленнем сапёраў зрабіў шэсць праходаў у драцяных загародах і мінных палях непрыяцеля, асабіста абясшкодзіў вялікую колькасць варожых мін. Загадам па 31-му стралковаму корпусу ад 18 чэрвеня 1944 года № 20 за мужнасць і адвагу праяўленыя ў баях старшы сяржант Міхіевіч Леў Мікалаевіч узнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені[2].
Памочнік камандзіра сапёрнага ўзвода 731-га стралковага палка старшына Леў Міхіевіч у перыяд з 24 па 26 чэрвеня 1944 года ў карэльскага пасёлка Кестэньга правёў інжынерную разведку, зрабіў праход у загародах праціўніка. Загадам па 19-й арміі ад 22 лютага 1945 года № 049 за мужнасць і адвагу праяўленыя ў баях старшына Міхіевіч Леў Мікалаевіч узнагароджаны ордэнам Славы 2-й ступені[2].
Памочнік камандзіра сапёрнага ўзвода 731-га стралковага палка старшына Леў Міхіевіч у перыяд з 13 па 19 сакавіка 1945 года некалькі разоў вызначыўся ў баях за гарады Гданьск і Гдыня: асабіста знішчыў адзін варожы танк, тры бронетранспарцёры, падарваў мост. 17 сакавіка 1945 г. каля Гдыні старшына Міхіевіч вынес з падпаленай самаходнай артылерыйскай ўстаноўкі параненага афіцэра і каля гадзіны адбіваў атакі непрыяцеля. Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 29 чэрвеня 1945 года за ўзорнае выкананне заданняў камандавання ў баях з нямецка-варожымі захопнікамі старшына Міхіевіч Леў Мікалаевіч узнагароджаны ордэнам Славы 1-й ступені, стаўшы поўным кавалерам ордэна Славы[2].
Пасля вайны Л. Н. Міхіевіч дэмабілізаваны. Працаваў партыйным арганізатарам Лядзенскай МТС Чэрвеньскага раёна Мінскай вобласці.
У 1947 годзе малодшы лейтэнант запасу Л. Н. Міхіевіч зноў прызваны ў армію; у 1957 годзе ў званні лейтэнанта звольнены ў запас. Жыў у горадзе-героі Ленінградзе. Памер 29 красавіка 1989 года[2].
Узнагароджаны ордэнамі Айчыннай вайны 1-й ступені, Славы 1-й, 2-й і 3-й ступені, медалямі[2].
Лев Николаевич Михиевич на сайце «Героі краіны»
Тэмы гэтай старонкі (20):