.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst a,.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst span.iw{display:inline-block}.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst a::first-letter,.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst span.iw::first-letter{text-transform:capitalize}
Калікст III (лац. Callistus PP. III, свецкае імя: Альфонса дзі Борджа, ад італ. Di Borgia, або «Алонса дэ Борха» — ад ісп. De Borja ; 31 снежня 1378 г., Хаціва, Арагон — 6 жніўня 1458 года, Рым) — Папа Рымскі з 8 красавіка 1455 года па 6 жніўня 1458. Апошні папа, які ўзяў пасля абрання імя Калікст.
Альфон дэ Борха нарадзіўся ў Ла Тарэце, цяпер у ваколіцах Канальса (Іспанія).
Падчас заходняй схізмы падтрымаў антыпапу Бенедыкта XIII. Выкладаў права ва ўніверсітэце Льейды, пазней быў дыпламатам пры двары каралёў Арагона, у прыватнасці падчас Базельскага сабору (1431—1439). Калі дзякуючы яго намаганням кароль Неапаля Альфонс I прызнаў Папам Марціна V, апошні прызначыў Альфонса біскупам Валенсіі. У 1444 годзе Папа Яўген IV падняў яго да кардынальскай годнасці.
На канклаве 1455 года Альфонса дэ Борха быў абраны Папам у вельмі сталым веку як кампрамісны кандыдат. На стальцы ўсяляк прасоўваў на царкоўныя пасады прадстаўнікоў і прыхільнікаў роду Борджыя. 20 лютага 1456 надаў двум сваім пляменнікам званні кардыналаў. Адзін з іх, Радрыга дэ Борха (Борджыя), пазней стаў Папам Аляксандрам VI, які запомніўся сваёй карумпаванасцю і распустай[2]; другім быў Луіс Хуліян дэ Міла.
У 1456 Калікст III выдаў Партугаліі папскую булу Inter Caetera, якой пацвярджаў правы партугальцаў на заняволенне няверных і маўраў, нададзеныя ім ранейшымі буламі Romanus Pontifex і Dum Diversas, што фактычна пацвярджала згоду папства на прыгнёт афрыканцаў. Такім чынам, яго Inter Caetera наўпрост супярэчыла сцвярджэнню ў буле Sicut Dudum Яўгена IV (1435), паводле якой няверныя былі прызнаны стварэннямі паводле падабенства Божага і мелі душу, а значыцца, хрысціяне не мелі права пазбаўляць іх волі.
Адной з галоўных мэтаў яго пантыфікату была арганізацыя крыжовага паходу супраць туркаў, што захапілі ў 1453 годзе Канстанцінопаль. Насуперак гераічным намаганням, ніхто з еўрапейскіх кіраўнікоў не адгукнуўся на заклік. Аднак Калікст усё ж здолеў сабраць даволі буйны флот, які вызваліў некаторыя з Эгейскіх астравоў.
29 чэрвеня 1456 Калікст загадаў званіць ва ўсе званы апоўначы як заклік да малітвы, а пазней да малітвы ў падтрымку абаронцаў Бялграда[3][4]. Пасля перамогі над туркамі 22 ліпеня аблога Бялграда была спынена, і ў гонар гэтай падзеі Калікст III пастанавіў святкаваць 6 жніўня свята Перамянення, якое і дагэтуль абавязковы ва ўсёй Заходняй царкве.
Калікст загадаў перагледзець працэс над Жаннай д’Арк, і 7 ліпеня 1456 года яна была апраўдана[5].
Ён зацвердзіў заснаванне ў 1456 годзе Грайфсвальдскага ўніверсітэта.
Паводле адной гісторыі, якая ўпершыню з’явілася ў пасмяротнай біяграфіі, выдадзенай у 1475 годзе і пасля была упрыгожаны і папулярызавана П’ерам-Сымон Лапласам, Какліст III адлучыў ад царквы камету Галея, мяркуючы, што гэта дрэннае прадвесце для хрысціянскіх абаронцаў Бялграда ад аблогі арміі Асманскай імперыі.[6] Ні адзін з вядомых асноўных крыніц не падтрымлівае сапраўднасць гэтага факту. 29 чэрвеня 1456 года папская була Какліста III, якая заклікае да набажэнства для поспеху крыжовага паходу, не згадвае каметы. Да 6 жніўня, калі турэцкая аблога была прарваная, камета не была бачная ў Еўропе або Турцыі на працягу некалькіх тыдняў.