Кажа́н-Гарадо́к[1] (трансліт.: Kažan-Haradok, руск.: Кожан-Городок) — аграгарадок у Лунінецкім раёне Брэсцкай вобласці, на рацэ Цна. Уваходзіць у склад Гарадоцкага сельсавета.
Размешчаны за 4 км ад упадзення Цны ў Прыпяць. За 17 кіламетраў на паўднёвы ўсход ад Лунінца, 257 кіламетраў ад Брэста.
Упершыню Кажан-Гарадок успамінаецца ў 1493 г. пад назвай Гарадзец, уласнасць П. Мантыгірдавіча. У 1599 г. мястэчка Навагрудскага павета. З 1613 г. цэнтр воласці, 116 двароў, царква, належаў Ю. Падбярэзскаму. У 1635 г. пабудаваны кальвінскі збор. Пазней уласнасць Тарнаўскіх. У 1655 г. у час вайны Расіі з Рэччу Паспалітай спалены рускім войскам. У 1702 г. захоплены атрадамі шведскага караля Карла XII. У 1744 г. праваслаўная царква перададзена ўніятам. З 1795 г. у Расійскай імперыі, цэнтр воласці Пінскага павета.
З пачатку XVIII ст. па 1939 г. вёска знаходзілася ва ўласнасці шляхецкага роду Шчытоў (Шчытоў-Неміровічаў).
У 1818 г. пабудавана Мікалаеўская царква, якая была ў 1876 г. перабудавана. У 1863 г. адкрыта 2-класная царкоўная школа (у 1886 г. навучалася 36 хлапчукоў). У 1897 г. пражывала 3894 жыхара, у т.л. 1597 яўрэяў, царква, каталіцкая капліца, сінагога, 2 яўрэйскія малітоўныя дамы, школа, 3 млыны, 10 крамаў, заезны двор, штогод праводзілася некалькі кірмашоў. У 1920 — 1939 гг. была ў складзе Другой Рэчы Паспалітай, цэнтр гміны (да 1928 г.) Лунінецкага павета.
З канца 1939 г. у складзе Беларускай ССР, з 1940 г. цэнтр Гарадоцкага сельсавета ў Лунінецкім раёне. Перад Вялікай Айчыннай вайной у вёсцы жыло 3540 чалавек на 720 дварах[2]. У кастрычніку 1942 г. нямецкія акупацыйныя ўлады спалілі 152 дамоў, загубілі 975 чал. У 1971 г. — 2416 жыхароў, 656 двароў.
З 1991 г. вёска знаходзіцца у складзе суверэннай Беларусі.