Джэнтыле да Фабрыяна (італ.: Gentile da Fabriano, уласна італ.: Gentile di Niccolò di Giovanni Massi, каля 1370, Фабрыяна, правінцыя Анкона — верасень 1427, г. Рым) — італьянскі жывапісец, найбуйнейшы прадстаўнік інтэрнацыянальнай готыкі ў Італіі.
Рос сіратой (маці памерла, бацька пайшоў у манастыр і неўзабаве таксама памёр). Вучыўся ў сваім родным горадзе ў мастака Алегрэта Нуцы(руск.) бел., якога разам з Франчэскуча Гісі лічаць заснавальнікам мясцовай мастацкай школы ў Фабрыяна. Верагодна, зблізіўся ў юнацтве з кім-небудзь з сіенскіх майстроў і хутка дасягнуў вялікай вядомасці.
Працаваў у Цэнтральнай Італіі — у Брэшыі, Венецыі, Фларэнцыі, Сіене, Арвіета(руск.) бел. і ў Рыме, дзе з 1426 да самай смерці сваёй займаўся упрыгожваннем Латэранскага сабора фрэскамі, якія паказваюць сцэны з жыцця Іаана Хрысціцеля. Пасля яго смерці яго малодшы сучаснік і сябар Пізанела, якому Дженціле завяшчаў свае працоўныя прылады, завяршыў роспіс базілікі (не захавалася).
Па адной са здагадак, пахаваны ў рымскай царквы Санта-Марыя-ін-Трастэверэ(руск.) бел..
Фрэскі ў Сан-Джавані ін Латэрана, роўна як таго ж роду творы Дженціле ў іншых месцах (напрыклад, у венецыянскім Палаца Дожаў) загінулі. Пра яго дараванні можна атрымаць уяўленне толькі па нешматлікім станковым карцінам яго працы, якія дайшлі да нас, з якіх самыя выдатныя — «Пакланенне вешчуноў» (адзін з лепшых узораў інтэрнацыянальнай готыкі), «Каранаванне Марыі» і « Уцёкі ў Егіпет».
Іх галоўныя вартасці — ажыўленасць кампазіцыі, старанна распрацаваны, тонкі малюнак, высакароднасць і экспрэсіўнасць фігур, свежасць фарбаў. Далікатнасцю мадэліроўкі асоб, пяшчотнай бледнасцю іх карнацыі(руск.) бел. і уменнем ажыўляць іх пачуццём набожнасці Дженціле нагадвае фра Беата Анджэліка.
Дженціле меў значны ўплыў на сучасны яму жывапіс, асабліва на венецыянскую, праз свайго вучня Якапа Беліні.
Джэнтыле да Фабрыяна на Вікісховішчы |
Пры напісанні гэтага артыкула выкарыстоўваўся матэрыял з Энцыклапедычнага слоўніка Бракгаўза і Ефрона (1890—1907).
Тэмы гэтай старонкі (18):