Генадзь Лаўрэнцьевіч Жа́рын (7 чэрвеня 1946, Гомель — 2014) — беларускі жывапісец.
Меў брата Анатоля (нар. 1950). У дзяцінстве быў астматыкам[1].
Скончыў Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут у 1974 годзе[2], вучыўся ў Г. Вашчанкі. Удзельнік мастацкіх выставак з 1976 года[3].
Сябра БСМ з 1978 года.
Працуе пераважна ў манументальным жывапісе: вітражы «Пераўтварэнне энергіі» (1976, з В. Даўгала) у чытальнай зале Дома культуры г. Новалукомль (Віцебская вобласць), «Хлеб Радзімы» (1982, з Ю. Багушэвічам) у фае Дома культуры саўгаса «Рагінь» (Гомельская вобласць), размалёўкі ў тэхніцы энкаўстыкі («Партызаны Міншчыны», «Адроджаны Мінск», «Падполле Мінска», «Свята Перамогі»[3]) і плафон «Мінск — горад-герой» (1979—1982, з Ю. Багушэвічам) у холе канферэнц-залы былога Мінскага гаркама КПБ[2], афармленне станцыі метро «Плошча Якуба Коласа» (1984, з Ю. Багушэвічам)[1].
Аўтар станковых работ «Габеленшчыцы» (1979)[2], «Вечар у вёсцы» (1980)[3], «Слова пра родную зямлю» (1982) і інш[2].
Разам з маладымі мастакамі Юрыем Багушэвічам і Уладзімірам Крываблоцкім дапамагаў Аляксандру Кішчанку ў працы над мазаікамі ў мікрараёне «Усход»[1].
Працы знаходзяцца ў Нацыянальным мастацкім музеі Рэспублікі Беларусь, фондах Беларускага саюза мастакоў.
11-гадовы сын трагічна загінуў пад коламі трамвая[1].