Вынасны́я лі́тары — літары, напісаныя над радком з мэтай скарачэння слоў і паскарэння працэсу пісьма.
Прыём вынасу літар зрэдку практыкаваўся ў стараславянскім і старажытнарускім уставе: гсдь (господь), мсць (мѣсяць), лѣт (лѣто), црство (царство).
Выкарыстанне вынасных літар асабліва пашырылася ў старабеларускім скорапісе 15—17 ст., дзе стала заканамерным напісаннем над радком першай літары з групы зычных у сярэдзіне слоў (доброволный, лихтаръ), зычнай літары перад групай «ь + галосны гук» (зранене, спустошене), канцавой зычнай у розных граматычных формах (будет, поедет; дадут, плачут; в тых сеножатех; доброг, старог), спалучэнняў зычных з апошнім «т» (индикт, наместникъ, радост).
Больш абмежавана вынасныя літары выкарыстоўваліся ў беларускіх старадруках канца 16—17 ст. У сучасным беларускім правапісе не ўжываюцца.