Вулічная гімнастыка, ці вулічная атлетыка, таксама во́ркаўт (англ.: Workout (ˈwəːkaʊt) — бел.: трэніроўка) — гэта аматарскі від спорта, частка фізічнай культуры. Складаецца з выканання розных практыкаванняў на вулічных спортпляцоўках, а менавіта на турніках, брусах, шведскіх сценках, рукаходах і іншых канструкцыях, ці зусім без іх выкарыстання (на зямлі). Галоўны акцэнт робіцца на работу з уласнай вагой і развіццём сілы і цягавітасці. Людзі, якія захапляюцца такім спортам, завуць сябе па-рознаму: воркаўтэры, вулічныя (дваровыя) спартсмены, вулічныя гімнасты, турнікмэны і іншае.
Турнікі і брусы пачалі актыўна ўсталёўвацца на дварах і прышкольных тэрыторыях яшчэ ў часы СССР, галоўным чынам, з мэтай пашырэння фізкультурных практыкаванняў сярод моладзі і тым самым спрыяння здароваму ладу жыцця і фізічнаму развіццю. З гэтай жа мэтай былі ўведзены нарматывы ГПА, у якія таксама ўваходзілі падцягванні на турніку і падыманні з вісу ва ўпор пераваротам ці сілай. Ужо тады многія дзеці пачалі цікавіцца і актыўна займацца на спартыўных пляцоўках. Варта таксама адзначыць, што не ва ўсіх краінах можна знайсці падобныя спартыўныя снарады, усталяваныя на вуліцы.
У 2000-я з развіццём Інтэрнэту таксама павялічыўся абмен інфармацыяй паміж рознымі краінамі. Сталі больш даступнымі навіны і іншая інфармацыя з кожнага кутка планеты. Тым часам на адным з сайтаў, які прапануе паслугі відэахостынга, пачалі з’яўляцца аматарскія відэаролікі[1] з адменнымі трэніроўкамі на вуліцы (англ.: Street workout). Некаторыя з якіх называліся гета-трэніроўкамі (англ.: Ghetto workout), што, магчыма, звязана з тым, што іх выкладвалі ў Інтэрнэт афраамерыканцы з гета. Некаторыя ролікі выклікалі вялікую цікавасць у моладзі па ўсім свеце.
З часам у гэтага захаплення стала з’яўляцца ўсё больш паслядоўнікаў у краінах постсавецкай прасторы, напрыклад, у Расіі[2][3], Казахстане, Беларусі[4] і на Украіне[5][6]. На гэта захапленне моладзі звярнулі ўвагу і ўлады многіх гарадоў, якія пачалі актыўна будаваць адмысловыя пляцоўкі з усімі патрэбнымі спартыўнымі снарадамі і элементамі для заняткаў вулічнай гімнастыкай. Гэты тып аматарскага спорту інакш называюць вулічным фітнесам ці проста вулічнымі трэніроўкамі.
Вялікую папулярнасць гэты аматарскі від спорта набывае і ў іншых краінах.
Так, напрыклад, у Польшчы адкрываецца ўсё больш адмыслова абсталяваных пляцовак[7][8], учыняюцца трэнераванні для ўсіх ахвотнікаў[9]. Новыя спартовыя пляцоўкі адкрываюцца ў Партугаліі[10]. У 2014 годзе першыя групы зацікаўленых у развіцці гэтага спорту з’явіліся ў Германіі[11], а ўжо ў 2015 годзе там сталі з’яўляцца адмысловыя пляцоўкі[12]. У тым жа 2015 годзе ўсё актыўней пачалі будаваць пляцоўкі ва Францыі[13]. Групе з Палесціны дабіцца пабудовы пляцоўкі не ўдалося, таму яны яе ўладкавалі саматугам[14]. У Турцыі першая пляцоўка з’явілася ў студзені 2016 года[15].
У 2013 годзе першы фэст вулічнай гімнастыкі прайшоў у Сербіі[16], спаборніцтвы ў Чэхіі[17].
У 2014 годзе ўнутраныя спаборніцтвы праходзілі ў Польшчы[18].
У 2015 годзе ўнутраныя спаборніцтвы прайшлі ў Іспаніі[19].
Статычныя затрымкі цела
Дынамічныя практыкаванні
Суддзі — гэта людзі, якія доўгі час трэніруюцца на спартыўных снарадах і на ўласным вопыце дазналіся, ці складана выканаць тое ці іншае практыкаванне.
Існуюць розныя крытэрыі ацэнкі выступлення:
1-ы варыянт: Сіла, відовішчнасць, выразнасць, колькасць элементаў у звязку, харызма[20].
2-і варыянт: Статыка, дынаміка і камбінацыі[21].
Спаборніцтвы могуць ісці:
а) у вольным стылі — кожны паказвае сваю праграму,
б) у фармаце двубоя адзін-на-адзін («батлаў») (англ.: battle — бой, бойка), на якіх два супернікі па чарзе паказваюць сваю праграму і потым суддзі абіраюць лепшага.
Першы міжнародны чэмпіянат адбыўся ў жніўні 2011 года ў г. Рыга (Латвія), на якім першае месца заняў украінскі спартсмен Яўген Козыр[22]. На чэмпіянаце ў 2012 годзе першае месца заняў — Яўген Качарга (Украіна), Яўген Козыр (Украіна) быў другім, а на трэцяе месцы трапіў Мікалай Лабанаў (Расія)[23]. Яўген Качарга паказаў найлепшае выступленне індывідуальнага стылю — падцягваўся на адной руцэ з 16-кілаграмовай гірай у зубах[24]. У рамках III Суперфіналу кубка свету па вулічнай гімнастыцы, які адбыўся 19 снежня 2015 года 1 месца — Даніэль Лайзанс (Daniels Laizāns) (Латвія); 2 месца — Міхал Мухар’янаў (Расія); 3 месца — Рэмі Грэбці (Rémy Gresteau) (Францыя)[25]
Дата | Горад | Краіна | Тып спаборніцтваў |
---|---|---|---|
27-28 жніўня 2011 года | Рыга | Латвія | чэмпіянат свету |
2 чэрвеня 2012 года | Днепрапятроўск | Украіна | міжнародны фэст |
4 жніўня 2012 года | Рыга | Латвія | чэмпіянат свету |
8 снежня 2012 года | Масква | Расія | кубак нацый |
27 красавіка 2013 года | Астана | Казахстан | чэмпіянат свету |
29 чэрвеня 2013 года | Днепрапятроўск | Украіна | міжнародны фэст |
28 ліпеня 2013 года | Тула | Расія | міжнародны турнір |
3 жніўня 2013 года | Рыга | Латвія | чэмпіянат свету |
1 снежня 2014 года | Астана | Казахстан | чэмпіянат свету |
19 снежня 2015 года | Масква | Расія | Міжнародны фэст (Супер Фінал Кубка свету) |
Існуюць таксама дадатковыя практыкаванні для ўмацавання асобных цягліц. Так, для развіцця прэса выкарыстоўваюцца практыкаванні на паўторы з апусканнем і падыманнем ног (у некаторых выпадках — робячы скручванні), ці падыманнем і апусканнем корпуса (само цела пры гэтым утрымваецца з дапамогай ног, прыкладам, за брусы).
У большасці практыкаванняў выкарыстоўваецца ў якасці нагрузкі толькі вага спартоўца (калістэніка), аднак у некаторых выпадках ужываюцца розныя ўцяжарвальнікі (у якасці ўцяжарвальніка таксама можа выступаць партнёр)[26].
Стандартныя элементы, якімі звычайна абсталяваны пляцоўкі для трэнераванняў на вуліцы, гэта:
Фестываль ўоркаўтэраў, якія аддаюць перавагу заняткам на чыстым паветры, прайшоў у Бабруйску. [27].
Некаторыя элементы вулічнай гімнастыкі могуць быць укаранёны ў праграму фізічнай рыхтоўлі расійскіх вайскоўцаў у 2016 годзе[28].
[29].
Вулічная атлетыка на Вікісховішчы |