У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Ласковіч. Васіль Пятровіч Ласко́віч (18 лютага 1914, в. Франопаль, Брэсцкі павет, Гродзенская губерня, Расійская імперыя — 8 сакавіка 2012) — удзельнік рэвалюцыйнага руху ў Заходняй Беларусі, ветэран Вялікай Айчыннай вайны, пісьменнік.
Нарадзіўся 18 лютага 1914 года ў в. Франопаль Брэсцкага павета Гродзенскай губерні (цяпер — Брэсцкага раёна Брэсцкай вобласці). Удзельнік рэвалюцыйнага руху ў Заходняй Беларусі (падпольныя мянушкі: Старасельчанін, Валодзя). Рэвалюцыйную дзейнасць пачаў, калі ўступіў у КСМЗБ. У 1933 годзе — член, сакратар Падгародскага райкама КСМЗБ у Брэсце, у 1934 — сакратар Навагрудскага акружнога камітэта КСМЗБ, арганізатар і ўдзельнік Навасёлкаўска-Паўлаўскага ўзброенага паўстання.
Адзін з арганізатараў і ўдзельнікаў узброеннага выступлення сялян в. Навасёлкі Брэсцкага павета (1933). У лістападзе 1934 года арыштаваны, асуджаны на 10 гадоў зняволення. У верасні 1939 года вызвалены Чырвонай Арміяй. Дэпутат Народнага Сходу Беларусі ў Беластоку (1939). З чэрвеня 1941 года на фронце. У верасні 1941 года рэпрэсіраваны, сасланы ў г. Омск, у красавіку 1942 года вызвалены. У верасні 1942 — ліпені 1944 года — намеснік начальніка асобага аддзела атрада імя Калініна партызанскай брыгады «Народныя мсціўцы», начальнік спецгрупы.
У 1949 годзе скончыў Усесаюзны юрыдычны завочны інстытут.
У 1945—1970 гадах на савецкай і партыйнай рабоце і ў органах юстыцыі ў Брэсце. У 1970—1980 гадах — навуковы супрацоўнік мемарыяльнага комплексу «Брэсцкая крэпасць-герой».
Адзін з аўтараў зборнікаў «У працы і баі» (1970), «Гады выпрабаванняў і мужнасці» (1973).
Член Саюза пісьменнікаў Беларусі (2006).
Памёр 8 сакавіка 2012 года[1].
За баявыя заслугі і працоўныя дасягненні В. П. Ласковіч узнагароджаны пяццю ордэнамі і больш чым дзесяццю медалямі, ордэнам Францыска Скарыны (2004).
Ганаровы грамадзянін горада Брэста (1978). Лаўрэат Літаратурнай прэміі імя Уладзіміра Калесніка за аўтабіяграфічную кнігу «Отзвук далёкой грозы» (2008).
Аўтар кніг
Успаміны