wd wp Пошук: ⬜

Валерый Сядоў

Артыкул вымагае праверкі арфаграфіі

Магчымы машынны пераклад, ужыванне ненарматыўнага правапісу або лексікону. Для праверкі ёсць адмысловыя праграмы.

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Сядоў. Валерый Сядоў (нар. 5 сакавіка 1952, Грузія) — апошні палітвязень у гісторыі БССР, сябра БНФ «Адраджэньне», адзін з заснавальнікаў «Венскага камітэта».

Біяграфія

Нарадзіўся ў Грузіі ў 1952 г. ў расійскай сям’і, ягоны дзед паходзіў з казакоў, высланых на Каўказ імператрыцай Кацярынай ІІ.

У 1970 скончыў Сувораўскае вучылішча [1]. У вучылішчы вучыўся разам з вядомым грамадскім дзеячом, адным з заснавальнікаў Беларускага згуртавання вайскоўцаў палкоўнікам Уладзімірам Барадачом [2] і журналістам і філосафам Канстанцінам Скуратовічам [3].

Валерый Сядоў быў супрацоўнікам газеты «Навіны БНФ Адраджэньня», працаваў у Інстытуце філасофіі Акадэміі навук, вучыўся ў аспірантуры. Калі ў 1988 годзе ўтварыўся Беларускі Народны Фронт, В.Сядоў стаў сябрам грамадска-палітычнага руху. Неўзабаве быў абраны сябрам Управы БНФ.

У 1989 годзе Управа БНФ накіравала В.Сядова ў Тбілісі, дзе 9 красавіка 1989 г. войскі Савецкай арміі з ужываннем халоднай зброі і газу гвалтоўна разагналі апазіцыйны мітынг каля Дома ўраду Грузінскай ССР. У выніку загінула 19 удзельнікаў мітынгу, а некалькі сотняў з траўмамі звярнуліся ў лякарню. Управа БНФ адправіла В.Сядова з афіцыйнай місіяй — выразіць спачуванне грузінскім дэмакратычным сілам, наладзіць з імі кантакты і вызначыць, чым можна дапамагчы.

В.Сядоў выступаў падчас жалобнага мітынгу, прысвечанага ахвярам трагедыі 9 красавіка ў Тбілісі. Пасля вяртання ў Мінск, ён актыўна каментаваў падзеі, якія адбыліся ў Грузіі з асуджэннем імперскай палітыкі СССР. За гэта быў звольнены з інстытута і з аспірантуры, калі ўжо меўся выходзіць на абарону кандыдацкай у 1989 г.

У 1990 г. Валерый Сядоў стаў адным з заснавальнікаў праваабарончай арганізацыі «Венскі камітэт». Сябры «Венскага камітэта» забяспечвалі юрыдычную дапамогу, выступалі с праваабарончымі ідэямі на мітынгах, у вольнай прэсе, удзельнічалі ў міжнародных праваабарончых канферэнцыях[4].

Жанаты. Жонка Ірына Логінава. Сын Міхаіл.

Храналогія пераследу

7 лістапада 1990 года Валерый Сядоў удзельнічаў у антыкамуністычным мітынгу ў Мінску перад Домам ураду. Падчас мітынгу В.Сядоў узлез на пастамент помніка Леніну і прымацаваў да яго крыж, абматаны калючым дротам і куфайку, як сімвал ГУЛАГу. Ён усклаў да помніка Леніна гэтыя сімвалы камуністычных рэпрэсіяў «ад імя дзясяткаў мільёнаў рэпрэсаваных, і беларусаў у тым ліку».

7 траўня 1991 г. пастановай Пракуратуры БССР В.Сядоў быў арыштаваны і пасаджаны у СІЗА №1 г. Мінска, на «Валадарку». Крымінальная справа была заведзеная ў выніку «парушэння грамадскага парадку»[5]. У СІЗА ён правёў 70 дзён, амаль палову з якіх, 32 дні, галадаў. В. Сядоў быў першым, хто абвесціў у Беларусі ў 90-я гады 20-га стагоддзя палітычную галадоўку. Падчас зняволення В.Сядоў адмовіўся сведчыць супраць арганізатараў мітынгу.

У выніку пратэсту дэмакратычных дэпутатаў Вярхоўнага Савета БССР, асабліва старшыні БНФ «Адраджэнне» Зянона Пазняка, і шырокай грамадскасці В. Сядоў быў выпушчаны на волю пад падпіску. У 1991 годзе быў створаны дабраахвотны фонд у падтрымку В.Сядова і іншых ахвяраў рэжыму за ўдзел у антыкамуністычным мітынгу, у які ўвайшлі мастакі Мікола Купава, Аляксей Марачкін, грамадскія актывісты Мая Кляшторная і Алесь Каралёў. Гэта была першая ў Беларусі падобнага кшталту праваабарончая ініцыятыва[6].

Крымінальная справа супраць В.Сядова была спыненая 05.02.1992 года[7].

В.Сядоў працаваў журналістам у розных выданнях.

Праз 20 гадоў В.Сядоў ізноў вярнуўся ў вулічную палітыку. 19 студзеня 2011 г. В. Сядоў з іконай і партрэтам М.Статкевіча выйшаў да Чырвонага касцёла ў Мінску на пікет салідарнасці з палітвязнямі, якія з’явіліся пасля разгону Плошчы 19 снежня 2010 г.

За ўдзел у пікеце В.Сядоў быў асуджаны на 12 сутак арышту[8].

З 2011 г. жыў у Варшаве. Займаўся ў дактарантуры Варшаўскага ўніверсітэта кардынала Вышынскага, удзельнічаў у пікетах i іншых мерапрыемствах беларусаў у Варшаве[9].

Памёр 10 сакавіка 2016 г. ў Варшаве [10]. Развітанне з Валерыем Сядовым адбылося 19 сакавіка 2016 г. ў Мінску [11].

Літаратура

Алесь Бяляцкі Халоднае крыло радзімы — Вільня, 2014 — С.45-46, 292—293.
Palitviazni.info — 2013. — С.237-238

Зноскі

Спасылкі