Арыярат IV (стар.-грэч. Ἀριαράθης Εὐσεϐής, кіраваў у 220—163 гадах да н.э.) — кіраўнік Кападокіі, сын басілеуса Арыярата III і яго жонкі Стратанікі, македонкі. У момант узыходжання на прастол быў дзіцем; яго кіраванне працягвалася прыкладна 57 гадоў.
Ён быў у шлюбе з Антыёхай, дачкой Антыёха III Вялікага, кіраўніка Сірыі, і яго жонкі Лаадыкі III, і з гэтай прычыны быў саюзнікам Антыёха ў яго вайне супраць рымлян. Пасля паражэння Антыёха ў вайне ў 190 г. да н.э. Арыярат IV прапанаваў рымлянам заключыць мір у 188 годзе да н.э., які ён атрымаў на палёгачных умовах, з прычыны таго, што яго дачка, Стратаніка, была прыкладна ў той жа час заручана з Эўменам II, кіраўніком Пергама, з якім яна пазней насамрэч ажанілася, і саюзнікам рымлян. У 183—179 гадах да н.э. ён дапамагаў Эўмену ў яго вайне супраць Фарнака I, кіраўніка Понта. Палібій адзначае, што пасля смерці селеўкіда Антыёха IV Эпіфана, які памёр 164 г. да н.э., да Арыярата было адпраўлена рымскае пасольства.
Антыёха, жонка Арыярата, як кажуць, спачатку ніяк не магла нарадзіць яму дзяцей, таму выдала за сваіх двух чужых, якія былі названы Арыярат і Араферн. Пазней, аднак, як паведамляецца, яна нарадзіла мужу дзвюх дочак і сына, Мітрыдата, затым Арыярата V. Пазней зман быў раскрыты, і двое няродных сыноў былі высланы з Кападокіі: адзін у Рым, іншы ў Іонію.