Антыімперыялізм — тэрмін, які ўжываецца да той ці іншай формы апазіцыйнага імперыялізму руху. Антыімперыялізм выступае супраць заваявальных войнаў, асабліва супраць заваёў народаў з іншымi мовай і культурай. Антыімперыялістамi можна лічыць, такім чынам, рэспубліканскіх сенатараў у Рымскай імперыі або членаў Антыімперыялістычнай лігі ЗША, якія пратэставалі супраць акупацыі Фiлiпiн падчас іспана-амерыканскай вайны.
Як самастойнае палітычнае рух антыімперыялізм паўстаў у Еўропе ў канцы XIX і ў пачатку XX стагоддзяў, як рэакцыя на пашырэнне еўрапейскіх каланіяльных імперый і захоп Філіпін Злучанымі Штатамі. Але найвышэйшай народнай падтрымкай антыімперыялізм карыстаўся ў саміх калоніях, дзе ён стаў асновай фарміравання розных нацыянальна-вызваленчых рухаў з сярэдзіны XX стагоддзя. Гэтыя рухі і іх антыімперыялістычных ідэі адыгралі галоўную ролю ў працэсе дэкаланізацыі 1950-х і 60-х гадоў, у выніку якой большасць каланіяльных краін у Азіі і Афрыцы сталі незалежнымі.
Неўзабаве пасля гэтага, з пачаткам працэсу глабалізацыi многія антыiмперыялiсты пачалі разглядаць апошнюю як новую форму імпэрыялізму, які ўстанаўлівае сваё панаванне шляхам эканамічнага прымусу, а не прамога ваеннага захопу. Таму антыiмперыялiсты паставілі сабе задачу супрацьстаяць глабалізацыі і далі пачатак руху антыглабалізму. У плане праблемы мілітарызацыі антыiмперыялiсты лічаць сваім галоўным ворагам так званую «Амерыканскую імперыю», асабліва пасля амерыканскага ўварвання ў Ірак у 2003 годзе.
Для дадзенага руху характэрна наяўнасць спецыфічнай палітыка-эканамічнай праграмы, у 1970-я гады вядомай таксама як праграма нацыянальнага вызвалення з наступнымі прынцыпамі: