Антоній Абрамсперг (польск.: Antoni Abramsperg (Abrahamsberg), лац.: Antonius Abramsperg (Abrahamsberg); 16 лістапада 1743, Славенія – 29 мая 1809, Полацк[1]) – святар і педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 8 жніўня 1772 г. у Ломжы[1]. Пасля скасавання ордэна папскім брэвэ Dominus ac Redemptor быў адным з першых езуітаў з былых Літоўскай і Мазавецкай правінцый Таварыства, які пераехаў на Беларусь[2]. Прафесар нямецкай і французскай моў у Полацкім езуіцкім калегіуме (1776–1777). Выкладаў матэматыку, нямецкую і французскую мовы ў Мсціславе (1783), Віцебску (1784–1785), Дынабургу (1785–1786)[1].
У 1785–1786 гг. браў удзел дзейнасці у камісіі на чале з Францішкам Караў, якая распрацавала новы «План вучэбных заняткаў» (Ratio Studiorum) для езуіцкіх навучальных устаноў. У выніку школьнай рэформы быў пашыраны аб’ём выкладання дакладных навук і сучасных моў[3].
Прафесар архітэктуры ў Мсціславе (1787–1790), мовы ў Магілёве (1791–1792) і Дынабургу (1792–1796)[1], маральнай тэалогіі ў Полацку (1796–1797, 1798–1799)[4]. Працуючы з 1796 па 1809 гг.[1] бібліятэкарам у Полацкім езуіцкім калегіуме, зрабіў значны ўнёсак у працу бібліятэкі[5].