Аляксей Іванавіч Ка́йгарадаў[1] (руск.: Алексей Иванович Кайгородов; 14 лістапада 1881, Вялікі Ноўгарад — 27 верасня 1951) — кліматолаг і геафізік, доктар фізіка-матэматычных навук (1934), правадзейны член АН БССР (з 1947 года, член-карэспандэнт з 1936), прафесар (1949).
Скончыў Пецярбургскі ўніверсітэт (1907). З 1914 года працаваў у Галоўнай геафізічнай лабараторыі ў Петраградзе. З 1930 — дырэктар Геафізічнай абсерваторыі ў Мінску. Адначасова ў 1932—1938 гадах вучоны спецыяліст у Фізіка-тэхнічным інстытуце Акадэміі навук БССР, у 1936—1938 гадах — член Прэзідыума Акадэміі навук БССР[2]. З 1938 года працаваў у Галоўным упраўленні гідраметэаслужбы СССР, у 1941—1944 гадах у Маскоўскім гідраметэаралагічным інстытуце на пасадзе загадчыка кафедры[2]. З 1945 года А. І. Кайгарадаў займаў пасаду загадчыка кафедры ў Маскоўскім абласным педагагічным інстытуце[2].
Член ЦВК БССР у 1924—1926 гадах[2].
Аўтар прац пра клімат Беларусі. Правёў вялікую працу па натуральнай класіфікацыі кліматаў зямнога шару. Аўтар больш за 50 навуковых прац, у тым ліку 5 манаграфій[2].