У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Аметаў. Аляксандр Сяргеевіч Аметаў (нар. 2 верасня 1941, Сталінград) — савецкі і расійскі эндакрынолаг. Доктар медыцынскіх навук, прафесар, загадчык кафедры эндакрыналогіі і дыябеталогіі[3] ДБАУ ДПА РМАПА (Расійская медыцынская акадэмія паслядыпломнай адукацыі) Міністэрства аховы здароўя Расіі.
Спецыяліст у галіне фундаментальнай і прыкладной эндакрыналогіі і дыябеталогіі. Аўтар больш за 760 друкаваных прац, з іх 59 — у замежным друку[4]. Індэкс Хірша — 23[4]. Член Прэзідыума Усерасійскага таварыства эндакрыналогіі, Старшыня камітэта па адукацыі Расійскай Асацыяцыі эндакрынолагаў, Член Савета экспертаў Аналітычнага цэнтра пры Урадзе Расійскай Федэрацыі, Прэзідэнт МГА «Міжнародная праграма Дыябет»"[5], Еўрапейскай асацыяцыі па вывучэнні дыябету (EASD)[6], Сусветнай федэрацыі дыябету (IDF), Амерыканскай дыябетычнай Асацыяцыі 9ADA, Амерыканскай асацыяцыі клінічных эндакрынолагаў. Старшыня Дысертацыйнага Савета Д.208.071.05. па спецыяльнасцях 14.01.02 — эндакрыналогія, 14.01.13 — прамянёвая дыягностыка, прамянёвая тэрапія, 14.01.27 — хірургія.
Галоўны рэдактар міжнародных часопісаў «Эндакрыналогія: навіны, меркаванні, навучанне»[7], «Дыябет. Лад жыцця» і «Дыябетаграфія», член рэдкалегій і рэдсаветаў часопісаў «Астэапароз і астэапатыя», «Consilium Medicum», «Цукровы дыябет», «Рускі медыцынскі часопіс», «Атлусценне і метабалічны сіндром».
Аляксандр Сяргеевіч нарадзіўся ў Сталінградзе ў сям’і вайскоўцаў у пачатку Вялікай Айчыннай вайны. Бацька, Сяргей Аляксандравіч Аметаў, у 1943 годзе загінуў на фронце. Мама, Соф’я Восіпаўна, палкоўнік медыцынскай службы, разам з сынам ўсю вайну праслужыла з розных шпіталях. Скончыў сярэднюю школу ў Каўнасе ў 1959 і паступіў на лячэбны факультэт Каўнаскага медыцынскага інстытута. Пасля заканчэння інстытута ў 1965 годзе быў прызваны на ваенную службу — спачатку радавым стралком, затым гвардыі малодшым сяржантам. Пасля заканчэння службы Аляксандру Аметаву было прысвоена званне малодшага лейтэнанта.
У 1970 годзе паступіў у аспірантуру на кафедру эндакрыналогіі Цэнтральнага інстытута ўдасканалення ўрачоў, якую паспяхова скончыў, абараніўшы ў 1972 годзе кандыдацкую дысертацыю на тэму: «Гармон росту і тырэоідныя гармоны пры акрамегаліі». Пасля абароны дысертацыі працаваў на кафедры спачатку малодшым, затым старшым навуковым супрацоўнікам. У 1980 годзе абараніў доктарскую дысертацыю «Клінічнае значэнне радыеізатопных метадаў даследавання ў дыягностыцы захворванняў сістэмы гіпаталамус-гіпофіз-кара наднырачнікаў», а ў 1983 годзе яму прысвоена званне прафесара. У 1983—1988 гг. працаваў на пасадзе прафесара на кафедры медыцынскай радыялогіі. У 1988 годзе быў абраны загадчыкам кафедры эндакрыналогіі і дыябеталогіі, якую ўзначальвае па гэты дзень.
З 1991 па 2004 год кафедра, якую Аметаў узначальвае, афіцыйна з’яўлялася адным з двух у Расіі цэнтраў па навучанні і інфарматыцы ў галіне дыябету Сусветнай арганізацыі аховы здароўя[8]. У тым жа 1991 годзе пры падтрымцы Фонду «Культурная ініцыятыва» стартаваў унікальны адукацыйны праект — «Міжнародная праграма „Дыябет“». У рамках праекта ў пачатку 90-х гадоў XX стагоддзя на тэрыторыі былога СССР былі створаны першыя школы для хворых цукровым дыябетам: у Грузіі, Казахстане, Украіне, Кыргызстане, рэспубліках Закаўказзя і краінах Балтыі, у Расіі — ва Уладзівастоку, Хабараўску, Краснаярску, Новасібірску, Омску,Барнауле, Архангельску, Калінінградзе і іншых. Навучанне ў іх бясплатна прайшлі тысячы чалавек. З 1991 г. і па гэты дзень выдаецца адзіны ў Расіі і СНД монатэматычныінфармацыйна-адукацыйны прафесійны медыцынскі часопіс «Дыябет. Лад жыцця», прызначаны для пацыентаў з цукровым дыябетам, іх сваякоў, лекараў-спецыялістаў і насельніцтва ў цэлым.
Выхаваў плеяду эндакрынолагаў: пад кіраўніцтвам А. С. Аметава абаронена 129 дысертацыйных работ — 118 11 кандыдацкіх і доктарскіх дысертацый.
Больш за 760 публікацый у расійскім і замежным друку, у тым ліку: