Аляксандр Мікалаевіч Стажараў[1] (нар. 12 снежня 1946) — вучоны ў галіне біяхіміі, радыяцыйнай і экалагічнай медыцыны, педагог, доктар біялагічных навук (1987), прафесар (1990).
Нарадзіўся ў Ташкенце. Скончыў сярэднюю школу і ў 1965 годзе паступіў на лячэбны факультэт Мінскага медыцынскага інстытута, які скончыў у 1971 годзе. Працаваў асістэнтам на кафедры біяхіміі інстытута і вучыўся ў аспірантуры. У 1975 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю[2]. З 1984 года на пасадзе дацэнта кафедры[3]. У 1984—1988 гадах — дэкан па рабоце з замежнымі навучэнцамі[2]. У 1990—1993 гадах займаў пасаду загадчыка кафедры радыяцыйнай медыцыны і экалогіі Беларускага дзяржаўнага медыцынскага ўніверсітэта. Адначасова ў 1993—1996 гадах займаў пасаду дырэктара Навукова-даследчага інстытута радыяцыйнай медыцыны Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь.
А. М. Стажараву належаць каля 200 навуковых прац і 13 рацыяналізатарскіх прапаноў. Атрымаў новыя дадзеныя аб рэгуляторных механізмах энергетычнага абмену ў клетках, даказаў існаванне бялку падобнага актыну цягліц у мітахондрыях нямышачных клетак, выявіў яго структуру і функцыі. Аўтар прац па малекулярных асновах і медыцынскіх наступствах малых доз радыяцыі, уздзеянню фактараў знешняга асяроддзя на арганізм чалавека. У час працы ў Навукова-даследчым інстытуце радыяцыйнай медыцыны арганізаваў выкананне рэалізацыі медыцынскага раздзела Дзяржаўнай праграмы ліквідацыі наступстваў катастрофы на Чарнобыльскай АЭС[2].
У 2014 годзе прызначаны старшынёй Нацыянальнай камісіі Беларусі па радыяцыйнай абароне пры Савеце Міністраў Рэспублікі Беларусь і прадстаўніком Урада Рэспублікі Беларусь у навуковым камітэце Арганізацыі Аб’яднаных Нацый па дзеянні атамнай радыяцыі. На працягу шэрагу гадоў з’яўляўся членам назіральнага савета Беларуска-амерыканскага праекта па даследаванні рака і іншых захворванняў шчытападобнай залозы пасля Чарнобыльскай катастрофы. Член Нацыянальнай камісіі па радыяцыйнай абароне пры Савеце Міністраў Рэспублікі Беларусь, намеснік старшыні экспертнага савета Вышэйшай атэстацыйнай камісіі. Член экспертнай групы па рэагаванні ў выпадку ядзерных катастроф МАГАТЭ[3].
Аўтар навучальнага дапаможніка з грыфам Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь «Медыцынская экалогія»[3]. Пад рэдакцыяй А. М. Стажарава выйшаў падручнік «Радыяцыйная медыцына», лабараторны практыкум «Радыяцыйная і экалагічная медыцына» і шэраг іншых дапаможнікаў[3].
У 1988—1991 гадах займаў пасаду сакратара партыйнага камітэта Мінскага медыцынскага інстытута[2]. Член рэдакцыйнай калегіі выдання «Часопіс Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Экалогія»[4]. Прымаў удзел у рабоце шэрагу міжнародных навуковых канферэнцый (Вюрцбург, 1995; Вена, 1996; Вашынгтон,1994, 2003; Вена, 2013).