Аляксандр Карнеевіч Харчанка (5 снежня 1918, вёска Кішчына Слабада, цяпер Барысаўскага раёна Мінскай вобласці Беларусь — 12 жніўня 1944, Мрочкі цяпер сельскай гміны Тжцяннэ, Манецкі павет, Падляскае ваяводства, Польшча) — удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, разведчык 364-га стралковага палка 139-й стралковай Раслаўльскай Чырванасцяжнай ордэна Суворава дывізіі 50-й арміі 2-га Беларускага фронту, Герой Савецкага Саюза (1945), старшыня.
Нарадзіўся 5 снежня 1918 года ў сям’і селяніна. Рускі.
У 1927 годзе ў дзевяцігадовым узросце з бацькамі прыехаў у пасёлак Ужур (цяпер горад Ужурскага раёна Краснаярскага краю).
У 1935 годзе скончыў шэсць класаў і паступіў працаваць рабочым 10-й дыстанцыі шляху на станцыю Ужур.
У 1938 годзе быў прызваны ў шэрагі Чырвонай арміі, дзе ў 1939 годзе ўступіў у камсамол.
Дэмабілізаваўся ў 1940 годзе з-за хваробы.
Пасля вяртання працаваў загадчыкам Ужурскага раённага дома культуры.
У сакавіку 1942 года быў прызваны ў Чырвоную армію.
З 12 чэрвеня 1944 года Харчанка у дзеючай арміі на 2-м Беларускім фронце.
27 чэрвеня 1944 года разведчык 364-га стралковага палка 139-й стралковай дывізіі 50-й арміі старшына Харчанка ў складзе групы, у якую ўваходзілі — старшы лейтэнант Мяльноў(руск.) бел., малодшы лейтэнант Пайкоў(руск.) бел., старшыня Кірылаў(руск.) бел., старшыня Халманаў(руск.) бел., малодшы сяржант Іваноў(руск.) бел., пад моцным агнём праціўніка на падручных сродках пераадолеў раку Дняпро у раёне вёскі Буйнічы Магілёўскага раёна Магілёўскай вобласці Рэспублікі Беларусь, захапіў плацдарм на процілеглым беразе. Агнём аўтаматаў і гранатамі група разведчыкаў знішчыла агнявыя кропкі праціўніка, чым забяспечыла пераправу ўсяго батальёна на правы бераг Дняпра. З захопам плацдарма на адным з дамоў вёскі Буйнічы быў усталяваны чырвоны сцяг, які натхніў савецкіх воінаў і ўнёс замяшанне ў стан ворагаў. 2 ліпеня 1944 года камандзірам 364-га стралковага палка падпалкоўнікам Пятровым, старшына Халманаў быў прадстаўлены да прысваення звання Героя Савецкага Саюза[1][2].
З 19 па 20 чэрвеня 1944 года ў баях за вёску Пагараны Гродзенскага раёна Гродзенскай вобласці камандзір аддзялення пешай разведкі 1-га стралковага батальёна 364-га стралковага палка 139-й стралковай дывізіі старшыня Харчанка асабіста знішчыў 7 нямецкіх салдат і аднаго нямецкага афіцэра, пры контратацы праціўніка ўдзельнічаў у яе адлюстраванні.
12 жніўня 1944 года кандыдат у члены ВКП(б) старшыня Харчанка загінуў у баях за горад — крэпасць Асавец Польшча. Пахаваны на паўднёва-заходняй ускраіне вёскі Мрочкі (польск.: Mroczki), цяпер сельскай гміны Тжцяннэ (польск.: Gmina Trzcianne), Манецкі павет, Падляскае ваяводства, Польшча.
22 жніўня 1944 года камандзірам 364-га стралковага палка падпалкоўнікам Пятровым, старшыня Харчанка быў прадстаўлены пасмяротна да ордэна Славы 3-й ступені[3].
7 верасня 1944 года загадам па 139-й стралковай дывізіі № 031/н старшына Харчанка узнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені пасмяротна.
24 сакавіка 1945 года Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР за ўзорнае выкананне баявых заданняў камандавання на фронце барацьбы з нямецка-фашысцкімі захопнікамі і праяўленыя пры гэтым мужнасць і гераізм старшыне Харчанка Аляксандру Карнеевічу прысвоена званне Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка» пасмяротна.
Аляксандр Карнеевіч Харчанка на сайце «Героі краіны»
