Алесь Гібок-Гібкоўскі, псеўданімы: Алесь Сямёнаў, Алесь Ліхавец, Алесь Комсіч, сапр. Аляксандар Сямёнавіч Гібкоўскі (нар. 1 лютага 1952, Рупейкі, Ваўкавыскі раён) — беларускі журналіст, пісьменнік, паэт, эсэіст, перакладчык, бард.
Вучыўся ў Рупейскай, Ясенавіцкай і Ізабелінскай школах Ваўкавыскага раёна. У 1971 г. скончыў Мінскі машынабудаўнічы тэхнікум, у 1995 г. — з адзнакай філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. У 1971—1973 гг. служыў тэрміновую вайсковую службу ў Савецкай Арміі. З 1974 па 1990 г. працаваў інжынэрам, канструктарам у канструктарскіх бюро г. Мінска. З 1990 г. — настаўнікам беларускай мовы і літаратуры ў СШ № 160 г. Мінска. З 1993 г. — рэдактар аддзела літаратуры часопіса «Роднае слова». У 1996—2005 гг. — рэдактар грамадска-палітычнага аддзела часопіса «Беларусь». З 1997 па 1999 г. адначасова працаваў у штотыднёвіку «Літаратура і мастацтва». У 2005—2007 гг. — рэдактар аддзела часопіса «HORIZONS/ГОРИЗОНТЫ». Першы загадчык музея-дачы Васіля Быкава (філіяла Дзяржаўнага музея гісторыі беларускай літаратуры), які быў адчынены ў чэрвені 2014 г.[1]
Сябра Саюза беларускіх пісьменнікаў з 2008 г.[2], Беларускага саюза журналістаў з 1999 г.
Першыя творы (вершы, крытычныя артыкулы) былі апублікаваныя ў газеце «Чырвоная змена» ў 1991 г.
Друкаваўся ў штотыднёвіку «ЛіМ», газетах «Народная Воля», «Свабода», «Настаўніцкая газета», «Звязда», «Советская Белоруссия», «Рэспубліка», «Народная газета», часопісах «Роднае слова», «Беларусь», «Нёман», «Маладосць», «HORIZONS/ГОРИЗОНТЫ» і іншых выданнях.
Аўтар зборнікаў вершаў «Насамрэч» (2001)[3], «Дакрануцца да неба» (2016)[4], кнігі ўспамінаў «Прапаў без вестак» (2020)[5], філасофскага дзённіка «Навучыцца любіць» (2016)[6], кнігі казак «Дом каля возера» (2018).
Пераклаў на беларускую мову кнігу Дж. Радары «Прыгоды Чыпаліны» (2010)[7].
Удзельнік праекта «Сто бардаў Свабоды» (2011)[8].